Natalia (Natalia LL) Lach-Lachowicz
Sztuka konsumpcyjna
Datowanie: | 1972-1975 r. |
Technika: | fotografia czarno-biała |
Materiały: | papier fotograficzny, płyta pilśniowa, drewno |
Rozmiar: | wys. 90 cm, szer. 93,5 cm |
Sposób nabycia: | zakup |
Data nabycia: | 03.08.1974 |
Numer inwentarzowy: | MS/SN/F/25/1-6 |
Opis dzieła
Modelka prowokująco patrzy na widzów. Wkłada do ust palce, parówki, kisiel. Stroi miny. Dwuznaczny tytuł kojarzy się zarówno z erotyzmem, jak i sztuką kulinarną. Natalia LL wprowadziła do sztuki konceptualnej temat zmysłowej przyjemności. Praca jest deklaracją: kobiety mają prawo do autonomicznego określania, co jest dla nich przyjemne.
Konsumowaniu banana nadana zostaje wyraźnie erotyczną wymowa. Kolejne zdjęcia tworzą sekwencję spożywania, które staje się wieloznaczną figurą konsumpcji, konfrontacją z jej wzrastającą rolą społeczną i kulturową. Jeśli w konsumpcjonizmie jedyną przyjemnością staje się zużywanie dóbr, to zdjęcia nie tylko unaoczniają tego erotyczny charakter, ale, co więcej, zwracają uwagę na społeczną rolę kobiet. wprawdzie postać ukazana na fotografiach oddaje się spożywaniu owocu z wyzywającym spojrzeniem, lecz sama wydana jest na wzrokową konsumpcję ze strony (męskich?) widzów, jednocześnie przełamując bierność tradycyjnie przypisywaną kobiecości. Fotografia należy do cyklu prac Sztuka konsumpcyjna z lat 1971–72 – w innych sekwencjach prezentowana postać je parówki, lody, kisiel itd. Aktywna rola kobiety, zarówno modelki dokonującej aktu konsumpcji, jak i artystki wykonującej zdjęcia, a zatem przełamanie jednego z podstawowych stereotypów kulturowych, powoduje, że praca ta często postrzegana jest jako jeden z najwcześniejszych przejawów sztuki feministycznej w Polsce czy w Europie Środkowej. Artystka zajmuje się fotografią, grafiką, malarstwem i rysunkiem. Działa na pograniczu sztuk medialnych, realizuje filmy eksperymentalne, wideo, performensy i instalacje. Pisze teksty krytyczne i zajmuje się teorią sztuki. W 1970 roku wraz z Andrzejem Lachowiczem, Zbigniewem Dłubakiem i Antonim Dzieduszyckim była współzałożycielką grupy i galerii Permafo (1970–1981), które skupiały artystów związanych ze sztuką pojęciową i wniosły istotny wkład w rozwój sytuki konceptualnej w Polsce. Równolegle od połowy lat 70. włączyła się w światowy ruch feministyczny.
Ewa Gałązka Cytat za: Abecadło, red. Jarosław Lubiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2010, s.nlb. [255]
Atlas nowoczesności. Ćwiczenia (II EDYCJA) [2021-10-01-2021-02-24]