Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Do udziału w filmie artysta zaprosił osoby sparaliżowane w wyniku uszkodzenia rdzenia kręgowego lub przewlekłej choroby. Zestawił bezwład ciał pacjenta z motoryczną sprawnością terapeuty. U obu przymusowy spacer wiąże się z cierpieniem.

Fizyczna ułomność nie musi oznaczać wyroku skazującego na unieruchomienie, izolację, pozostawienie sobie – co może przekształcać fizyczny uraz w równie, jeśli nie bardziej, bolesną traumę psychiczną. Dlatego jednak, że zazwyczaj tak się zdarza, Artur Żmijewski rozważa możliwość innego doświadczenia.

Zainscenizowane przez niego okoliczności stwarzają sytuację, w której niepełnosprawne osoby odzyskują pełną sprawność dzięki pomocy ludzi. To dzięki takiej pomocy odzyskują możliwość poruszania się – wyjścia na tytułowy spacer, mogą doświadczyć bliskości i stać się równoprawnymi uczestnikami codzienności.

W działaniach Artura Żmijewskiego wideo staje się bardzo paradoksalnym medium. Z jednej strony traktowane jest jako środek neutralnego zapisu sytuacji, zgodnego z tradycyjną strategią i poetyką wideo naturalnego, z drugiej jednak strony rejestrowane zdarzenia są całkowicie inscenizowane lub w dużym stopniu reżyserowane. Ta wbudowana w dzieło sprzeczność służy artyście do osiągania tego, co niemal niemożliwe, a mianowicie przekształcenia wideo w środek wywoływania empatii.

Jarosław Lubiak (Cytat za: Abecadło, red. Jarosław Lubiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2010, s.nlb. [451]).

Kolorowy film trwający około 9 minut. Do udziału w filmie artysta zaprosił osoby sparaliżowane w wyniku uszkodzenia rdzenia kręgowego lub przewlekłej choroby. Zestawił bezwład ciał pacjentów ze sprawnością terapeuty. Zainscenizowane przez niego okoliczności stwarzają sytuację, w której niepełnosprawne osoby odzyskują pełną sprawność dzięki pomocy ludzi. To dzięki takiej pomocy odzyskują możliwość poruszania się – wyjścia na spacer, mogą doświadczyć bliskości i stać się równoprawnymi uczestnikami codzienności.