Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Cykl fotografii ukazuje różne fazy wschodu i zachodu słońca. Minimalistyczną kompozycję złożoną z dwóch pasów, ciemnego – morza i jasnego – nieba, różnicują przemieszczające się chmury. Dwie płaszczyzny oddziela delikatna, miękka linia horyzontu. Sfumato między dwoma bezkresami nasyca fotograficzne obrazy melancholijnym, poetyckim nastrojem. Prace Lachowicza wpisują się w obszar postkonceptualnych poszukiwań, fotografii permanentnej, polegającej na skrupulatnej rejestracji rzeczywistości w rozmaitych jej przejawach. Są kontemplacyjne, celebrują duchowy wymiar natury. Słońce, które zaraz ma wzejść i dopiero co zaszło jest jak obietnica, a zarazem metafora kreacji, energii i siły ludzkiej wyobraźni. Poszczególne kadry nie pozwalają uchwycić pory – wschód i zachód słońca pozostaje w domyśle. Stanowią studium czasu, odwiecznej cyrkulacji, początku i końca. Zwykły nadmorski pejzaż nabiera w fotografiach Lachowicza metafizycznego charakteru.

Marta Ryczkowska (Cytat za: Korespondencje. Sztuka nowoczesna i uniwersalizm, red. Jarosław Lubiak, Małgorzata Ludwisiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2012, s. 608).