Pauline Boty
My Colouring Book / Moja książka do kolorowania
Datowanie: | 1963 r. |
Technika: | malarstwo olejne |
Materiały: | płótno, farba olejna |
Rozmiar: | wys. 122 cm, szer. 152 cm |
Sposób nabycia: | dar |
Data nabycia: | 20.11.1975 |
Numer inwentarzowy: | MS/SN/M/1205 |
Opis dzieła
Pauline Boty zbudowała narrację obrazu ze słów popularnej w latach 60. XX w. piosenki o tym samym tytule, śpiewanej przez Barbrę Streisand i następnie Dusty Springfield. To osobista, a zarazem uniwersalna historia rozstania. Boty zwierza się nią z własnych doświadczeń. Przedwcześnie zmarła malarka była jedyną kobietą współtworzącą brytyjski pop-art. Czerpała z kultury popularnej, odnosiła się także do sytuacji kobiet i dotykających ich nierówności.
Maria Morzuch. Cytat za: „Abecadło", red. Jarosław Lubiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2010, s.nlb.[49]
Opis dla osób ze spektrum autyzmu
Obraz Pauline Boty „Moja książka do kolorowania" jest darem Mateusza Grabowskiego. Mateusz Grabowski był właścicielem apteki i galerii obrazów w Londynie. Mateusz Grabowski na początku lat 60. pokazywał w swojej galerii obrazy młodych utalentowanych artystów. W 1975 roku podarował część swojej kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi.
Obraz „Moja książka do kolorowania" zaliczamy do kierunku w sztuce, który nazywamy pop-art (sztuka popularna). Pop-art odwoływał się do kultury masowej. O kulturze masowej pisał w latach 60. Marshall McLuhan. Według Marshalla McLuhana żyjemy w globalnej wiosce. Na przykład: dzięki radiowym i telewizyjnym programom słuchamy często popularnych piosenek. W piosenkach odnajdujemy swoją osobistą historię (w latach 60. nie było internetu).
Pauline Boty zapisuje na swoim obrazie słowa popularnej w latach 60. piosenki „Moja książka do kolorowania". Melancholijna piosenka i obraz opowiadają o tym, że dziewczynę zostawił chłopak. Ona bardzo go kocha. Jej opuszczone serce stało się smutne, w kolorze niebieskim. Świat widziany przez ciemne okulary jest szary. Ramiona, które obejmowały ukochanego są puste. Pauline Boty pokazuje zielone korale, które dziewczyna nosiła, kiedy była z ukochanym. Pokazuje pokój, w którym płacze samotnie w ukryciu. Ukochany odszedł, pozostała pustka, kolor zniknął. Pauline Boty zmienia słowa piosenki. Może łączy słowa piosenki z tym, że ją też opuścił ukochany.
Obraz jest podzielony na części. Każda część obrazu ma jakby komentarz z kilku linijek tekstu piosenki. Przypomina to trochę komiks. Widzimy na obrazie przedmioty, które kojarzą się z kulturą masową lat 60. Na przykład okrągłe ciemne okulary nosił John Lennon z zespołu The Beatles. Wtedy modne były duże plastikowe kolorowe korale. W latach 60. młodzi chłopcy nosili czarne skórzane kurtki lub czarne podarte swetry. Byli bladzi, niewyspani, a w kąciku ust trzymali papierosa. Tak wyglądali wtedy młodzi ludzie. Można to zobaczyć na filmach z lat 60. Tak wyglądali znani wtedy aktorzy: James Dean, Marlon Brando, Jean-Paul Belmondo, czy Zbigniew Cybulski.
Autorka skryptu: Małgorzata Wiktorko
Atlas nowoczesności. Ćwiczenia (II EDYCJA) [2021-10-01-2023-04-07]
OdłożONE na potem z cyklu SKONTRUM [2024-01-31-2024-04-21]