Pauline Boty

Urodzona  w Croydon (Wielka Brytania). Ukończyła londyńskie Wimbledon School of Art (1954-58) i Royal College of Art (1958-61). Identyfikowana z pop-artem, w swojej twórczości porusza tematykę społeczną: kobiecych i męskich ikon popkultury, tworzenia stereotypów i banalizacji życia. W ten nurt wpisuje się obraz z kolekcji MSŁ, inspirowany tekstem popularnej piosenki My colouring book - śpiewała ją Barbara Streisand, a potem Dusty Springfield. Sama Boty - nazywana "Bardotką z Wimbledonu" - wykreowała się na gwiazdę i symbol seksu. Chętnie fotografowała się w przebraniach i pozach zaczerpniętych z własnych obrazów (fotografie Johna Astona z 1962 dla magazynu "Men Only"). Współczesna krytyka artystyczna interpretuje prace Boty w duchu feministycznym, a ona sama jest postrzegana jako artystka, która igrała ze stereotypami dotyczącymi kobiecej seksualności, będąc jednocześnie pożądaną muzą i poważną malarką. W 1962 wystąpiła w dokumentalnym filmie Kena Russela Pop Goes the Easel [Pop wkracza na sztalugi] nakręconym dla BBC. Grała też epizodyczne role w filmach fabularnych, serialach telewizyjnych i sztukach teatralnych. Rok później, w Grabowski Gallery, odbył się jedyny w jej życiu indywidualny pokaz prac. Zmarła w 1966 roku w Londynie. Do 1993 (wystawa The Sixities Arts Scene in London w Barbican Centre w Londynie) jedyną kolekcją publiczną, w której można było oglądać prace Boty, było Muzeum Sztuki w Łodzi. Jej twórczość została w pełni doceniona dopiero w ostatnich latach, o czym świadczy wpływ na młodych twórców i stała obecność jej obrazów na wystawach pop-artu.  

Paulina Kurc-Maj_x000D_ (Cytat za: Swingujący Londyn. Kolekcja Grabowskiego, płyta DVD do _x000D_ katalogu wystawy, red. Anna Saciuk-Gąsowska, Paulina Kurc, Muzeum Sztuki_x000D_ w Łodzi, Łódź 2007, 98-99).