Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Audiodeskrypcja

Na dużym czarnym prostokątnym podeście czarna jak smoła plaża. Leży na niej ułożonych najpierw w dwóch nierównych rzędach, następnie przychodzących w łuk 17 takich samych odlewów brzucha. Z plaży wystają podłużne pojedyncze drobne elementy – wyglądają jak odlewy palców z rękawiczek.

Powierzchnia plaży jest niejednolita, rozlewa się jak czarna, zastygnięta lawa. Artystka użyła ciekłego poliuretanu formowanego na gorąco. Substancja krzepnąc na wolnym powietrzy zwiększa swoją objętość raptownie i trudno ją kontrolować. W centrum plaża jest nieznacznie wzniesiona, obniża się w kierunku krawędzi. Z jednej strony plaży leżą identyczne odlewy brzucha w kolorze cielistym. Brzuszek ma trzy fałdki, we wgłębieniu między drugą a trzecią fałdą jest pępek. 

Ułożone są przy rogu wzdłuż dłuższej krawędzi. Każdy w tę samą stronę, najpierw pięć, jeden obok drugiego, kolejny rząd składa się z czterech, następny z dwóch a kolejne sześć brzuchów łukiem zakręca wzdłuż przeciwnej krawędzi. W przestrzeni wewnątrz łuku sterczą różnej wysokości i pod różnym kątem falliczne kształty. Są w nieregularnych odstępach, mniej lub bardziej zagęszczone. Żaden nie styka się ani z innymi, ani z brzuchami.

Taki sam kształt brzucha pojawia się również w innych pracach artystki. Na przykład w dużej skali w marmurowej rzeźbie „Wielkie brzuchy” z tego samego roku. Inspiracją do tych prac jest brzuch Arianne Raoul-Auval, ówczesnej narzeczonej Rolanda Topora. Poprzez zwielokrotnienie staje fetyszem, obiektem kuszącym krągłościami. Alina Szapocznikow bardzo często w swojej twórczości wykorzystuje odlewy fragmentów ciała – swojego, ale również rodziny czy znajomych. Eksperymentuje z różnymi technikami, tworzywami sztucznymi, jak żywica epoksydowa czy poliuretan itp. 

Autorka skryptu: Katarzyna Mądrzycka-Adamczyk

Konsultacja ekspercka: Magdalena Rutkowska