Udostępnij:
Datowanie: 2007 r.
Technika: film czarno-biały z dźwiękiem, animacja, zapis cyfrowy
Materiały: płyta DVD
Rozmiar:czas trwania 11 min 44 s min
Sposób nabycia:zakup
Numer inwentarzowy: MS/SN/V/43

Opis dzieła

Film oparty jest na grze światła i ciemności. Czerni i bieli. Widoczności i zaniku. Sprawczości i uległości. Przyjemności i opresji. Ciało (artystki) mierzy się z abstrakcyjną przestrzenią. Raz jest ona bezbrzeżna, raz kurczy się do rozmiarów pułapki. Artystka dzięki technice filmowej zwielokrotnia własne ciało, dzieli je na fragmenty i animuje. Dzięki temu ukazuje wielowymiarowość ciała i przywołuje to, co zwykle jest wypierane lub fetyszyzowane.


W pierwszych sekwencjach filmu widzimy sylwetkę artystki wyraźnie odcinającą się od aksamitnie ciemnego tła. Stopniowo zakrywa swoje nagie ciało tak, że w efekcie znika ono wchłonięte przez czerń. 

Cały film oparty jest na grze światła i ciemności, czerni i bieli, widoczności i zaniku, sprawczości i uległości. Ciało w tym filmie mierzy się z abstrakcyjną przestrzenią, która raz jest bezbrzeżna, by po chwili stać się zmniejszającą się pułapką. W drugiej części filmu bliźniaczo zmultiplikowane ciało artystki leżąc synchronicznie odgrywa geometryczne sekwencje choreografii na tle rozgwieżdżonego nieba.

Aneta Grzeszykowska konsekwentnie pracuje w swojej twórczości z ciałem i (szczególnie) kobiecym wizerunkiem, a materiałem jest zazwyczaj jej własne ciało. Dzięki multiplikowaniu, manipulowaniu i fragmentaryzowaniu go, artystka stawia pytanie o fetysze, stereotypy, pamięć i wyobraźnię w szczelinach pomiędzy powierzchnią a wnętrzem, podmiotowością a przedmiotowością, mechanicznością a witalnością, odcieleśnienie a ucieleśnieniem. 

Katarzyna Słoboda

Wystawy

Atlas nowoczesności. Ćwiczenia (II EDYCJA) [2021-10-01-2026-10-01]

Aneta Grzeszykowska

Artystka multimedialna, dla której centralnym medium pozostaje fotografia. Absolwentka Wydziału Grafiki w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Od 1999 roku tworzy we współpracy z Janem Smagą, a od 2005 roku realizuje również projekty indywidualne.  W swoich pracach dotyka problemu wizerunku, tożsamości i pamięci, często ingerując w istniejące fotografie (jak w pracy Album z 2005 roku, gdzie z rodzinnych zdjęć usunęła siebie) lub interpretując je (jak w cyklach Untitled Film Stills z 2006 czy Iranian Film Stills z 2015 roku, nawiązujących do cykli Cindy Sherman z lat 70). W większości swoich prac zabiegom manipulacji poddaje własne ciało...

Zobacz także