Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Instalacja Horyzont jest „rozprawą teoretyczno-praktyczną”, w której artysta przeprowadził dogłębną analizę działania aparatu do fotografii panoramicznej Horyzont, produkowanego w ZSRR, dostępnego w latach 70. XX wieku. Projekt przygotowany przez artystę miał na celu porównanie działania „maszynowego” modelu percepcyjnego i emocjonalnej percepcji człowieka. Artysta starał się wyobrazić sobie maszynę, która postrzega świat w sposób zupełnie odmienny od ludzkiej percepcji, ponieważ jej mechanizm nie symuluje ludzkiego oka. Takim wynalazkiem był Horyzont z 1979 roku, czyli aparat do zdjęć panoramicznych, który rejestrował ruch szybko poruszającego się obiektu. Artysta pisał o nim: „Logika aparatu Horyzont jest dla człowieka nie do przyjęcia. Horyzont generuje filozofię z którą nie da się dyskutować. (…) To, co dla jednej istoty jest nonsensem lub doświadczeniem ze świata snu, dla istoty, która obserwuje świat za pomocą innego oka, może być sensowną, koherentną, realistyczną i praktyczną wizją. Ta inna istota, funkcjonująca w materialnym świecie, jest w stanie generować sądy, które istota ludzka musi odrzucić jako brednie”. Maszyna generuje własną filozofię i teorię. Jeśli było to doświadczenie o charakterze poznawczym, to opierało się przede wszystkim na badaniu szumów komunikacyjnych, które są inherentne dla istoty ludzkiej, i ukazywało świat „na opak”. Bruszewski przekracza jednak w tym projekcie sytuację czysto analityczną na rzecz projektowania rzeczywistości. Artysta obserwuje, że charakterystyczne dla Warsztatu Formy Filmowej działania opierające się na krytyce mediów zatrzymują się w pół drogi, a prawdziwe odkrycia czekają na śmiałka zdolnego do pomyślenia niemożliwego. Artysta pozostaje jednak przy wypracowanej uprzednio metodologii, która bazuje na projektowaniu i badaniu procesów oraz zapośredniczeniu dostępu do rzeczywistości za pomocą mediów.