Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Opis dedykowany osobom ze spektrum autyzmu

Jadwiga Sawicka stworzyła prostokątny obraz. Ona namalowała na obrazie litery. Sawicka namalowała litery farbą olejną.
Litery są duże i czarne.  Powierzchnia obrazu jest bladoróżowa. Obraz Sawickiej nie przedstawia ludzi ( nie jest portretem) ani przedmiotów (nie jest martwą naturą). On przedstawia tylko litery. Litery układają się w słowa, są zapisane równo. Każde słowo jest w osobnej linijce.  To słowa „znów zabija”.  Ten komunikat jest przejmujący, ale jest niepełny. Słowa na obrazie wzbudzają ciekawość. Nie wiemy nic więcej – kto zabił? kogo? Widz może sobie wyobrazić resztę komunikatu, dopowiedzieć ciąg dalszy.
Jadwiga Sawicka fascynuje się nagłówkami czasopism. Artystka interesuje się słowami w przestrzeni publicznej. Wybiera fragmenty intrygujących tytułów i maluje je na płótnie.
 
Duże plakaty z reprodukcjami obrazów Sawickiej były pokazywane w przestrzeni publicznej. To sztuka przeznaczona nie tylko do muzeum. To sztuka przypominająca plakat reklamowy.

Autor skryptu: Agnieszka Wojciechowska-Sej

Jadwiga Sawicka w swojej twórczości obnaża niewinność gładkich sformułowań, komplikuje proste słowa poprzez okaleczanie i rozbijanie ich zwyczajowego zapisu, poprzez powtarzanie zdań kondensuje ich treść i wytrąca nas z utartych ścieżek ich odczytywania. Poprzez zabiegi na słowach tropi kryjące się w nich emocje. Na jej obrazach z lat 1994–1997 słowa stanowią jeszcze tło dla ubrań i kosmetyków. Teksty to fragmenty haseł reklamowych, sensacyjnych nagłówków gazet, streszczeń seriali telewizyjnych. Od 1997 roku w twórczości Sawickiej słowa i przedmioty zaczynają występować na osobnych płótnach. Rozdzielenie to, jak mówi sama artystka, „sprzyjało osuszeniu emocji, nawet za cenę martwoty”. Jest to więc kluczowy etap w twórczości artystki. Dwie prace malarskie z kolekcji Muzeum pochodzą z właśnie lat 1996–1998. Wybór uzupełniają prace z roku 2000 i okresu 2010–2014, które stanowią z kolei przykład innego podejścia do materii tła – kolor, których w pracach z lat 90. i początku XXI wieku był wyprany, mdły, staje się fakturowy, mięsisty, wyrazisty, w bardziej czytelny sposób odnosząc się do powierzchni ludzkiej skóry.

Katarzyna Słoboda