Katarzyna Kobro, Bolesław Utkin

Kompozycja wisząca 1 (Konstrukcja wisząca 1)

Udostępnij:
Datowanie: 1921 r.
Technika: rzeźba
Materiały: metal, włókno szklane, żywica epoksydowa, drewno
Rozmiar:wys. 20 cm, szer. 40 cm, głęb. 40 cm
Numer inwentarzowy: MS/SN/R/156

Opis dzieła

Opis dedykowany osobom ze spektrum autyzmu

Katarzyna Kobro zrobiła rzeźbę, która przypomina wzlatujący zeppelin. Rzeźba jest zawieszona na cieniutkim, ale mocnym druciku. Jeżeli patrzymy z daleka, możemy nawet nie zauważyć cienkiego drutu, na którym jest zawieszona. Rzeźba ma kształt zawieszonej po skosie bryły geometrycznej nazywanej elipsoidą. Do elipsoidy doczepiony jest od spodu u góry mały, drewniany, czarny sześcian. Poniżej, od spodu po skosie przyczepiony jest długi, metalowy, cienki pręt o przekroju kwadratu. Do końca pręta przylega mały, wąski prostopadłościan. Prostopadłościan swoją dłuższą krawędzią przylega do pręta. Najważniejszą bryłą geometryczną nie jest tu duża elipsoida, a mały czarny sześcian. Czarny sześcian jest transportowany, wznoszony do góry. Katarzyna Kobro pokazuje w swojej rzeźbie lot do góry. Wydaje mi się, że Katarzyna Kobro pozazdrościła wzlatującym ptakom. 

Jest to rzeźba abstrakcyjna. Nie przedstawia człowieka, konia ani kwiatka. Rzeźba jest zgeometryzowana. Rzeźba może kojarzyć się z lecącym sterowcem, czy nadmuchanym powietrzem balonem. Zanim Katarzyna Kobro zrobiła swoją rzeźbę dokładnie obliczyła długości wszystkich odcinków. Katarzyna Kobro w szkole bardzo interesowała się biologią i matematyką. Rodzice Katarzyny Kobro chcieli, żeby studiowała medycynę, ale ona wolała zostać rzeźbiarką.  

Katarzyna Kobro nawiązuje do prac konstruktywistów rosyjskich: Kazimierza Malewicza (Czarny kwadrat na białym tle, 1914-1915/1929, Kompozycja suprematyczna, 1915), czy jakby lecących kwadratów El Lissitzky'ego (Historia dwóch kwadratów, 1920), czy wiszących konstrukcji Aleksandra Rodczenki (Wisząca konstrukcja, 1920), czy Władimira Tatlina (Relief Narożny, 1914-1915).

Autor skryptu: Małgorzata Wiktorko


Opis dedykowany osobom słabo słyszącym i niesłyszącym

Katarzyna Kobro jest autorką Konstrukcji wiszącej (1) datowanej na 1921 rok. To jedna z dwóch znanych rzeźb wiszących. Została wykonana w pracowni smoleńskiej. Autorsko datowany oryginał rzeźby został uznany za zaginiony.

Zespół użytych w tej pracy figur geometrycznych, kontrast materiałów, powierzchni oraz wrażenie ruchu w otaczającej przestrzeni sprawiło, że badacze twórczości Katarzyny Kobro powiązali ową konstrukcję z suprematyzmem Kazimierza Malewicza i konstrukcjami przestrzennymi Rodczenki.

Prawdopodobnie rzeźba ta była prezentowana podczas „Wystawy Grupy Blok” w Warszawie w 1924 roku. Wskazuje na to fotografia pracy, umieszczona w nr 1 czasopisma „Blok”.

W 1972 roku Bolesław Utkin, na podstawie fotografii, wykonał rekonstrukcję rzeźby, używając nowoczesnych materiałów ( żywica epoksydowa, włókno szklane, drewno, metal). Makieta Konstrukcji wiszącej (1) została wykorzystana podczas realizacji filmu Kompozycje przestrzenne Katarzyny Kobro w reż. Józefa Robakowskiego (współpraca Janusz Zagrodzki, SeMafor, Łódź 1971). Po raz pierwszy rzeźbę zaprezentowano na wystawie Constructivism in Poland 1923-1936, Blok, Praesens, „a.r.” przygotowanej przez Muzeum Sztuki w Łodzi.

Pod względem formy bryły geometryczne, które budują konstrukcję wzajemnie się dopełniają, choć dominuje w niej element w kształcie jaja i to on najbardziej przykuwa wzrok. Poszczególne elementy rzeźby zostały tak zakomponowane by sprawiać wrażenie obiektu bardzo lekkiego i delikatnego. Konstrukcja wisząca (1) nie ma początku ani końca, można ją oglądać z różnych stron.

Artystka była jedną z inicjatorek Grupy a.r. Katarzyna Kobro uważała, że rzeźbę należy uwolnić od przymusu bycia bryłą. Według artystki rzeźba stanowi równoprawny element przestrzeni, współistnieje z przestrzenią, która ją otacza i się z nią przenika. Według tej teorii każdy element kompozycji jest tak samo ważny.

Autor skryptu: Maja Pawlikowska


Opis kuratorski

Jedna  z  dwóch,  znanych  z  przekazów  ikonograficznych, rzeźb wiszących. Wykonana w pracowni smoleńskiej, co potwierdza  datowanie  autorskie.  Obecnie  określana,  za  J.  Zagrodzkim,  tytułem Konstrukcja  wisząca  (1),  przystawalnym lepiej niż tradycyjny termin „rzeźba” do konceptu jej budowy. Zestawiona bowiem została z 4 form: centralnej „elipsoidy”, wykonanej  z trudnego  do  jednoznacznej  identyfikacji  materiału oraz stycznych do jej powierzchni – drewnianego sześcianu i metalowego prętu o przekroju kwadratu z przylegającym  doń  prostopadłościanem  (drewno?).  Jak  zauważył J.  Zagrodzki,  wszystkie  elementy  tej  konstrukcji  „stanowiły układ  stale  zależny  od  siebie,  ściśle  zespolony  stosunkiem brył, barwą, odległością”. Repertuar użytych tutaj figur geometrycznych (owal, kwadrat, prostokąt, linia), widoczny kontrast materiałów (gips?, drewno, metal) i powierzchni (jasne, ciemne) oraz potencja ruchu w otaczającej przestrzeni i być może wewnątrz samej rzeźby, skłoniły dotychczasowych badaczy  problemu  do  powiązania  tej  konstrukcji  najogólniej z suprematyzmem Malewicza i konstrukcjami przestrzennymi  Rodczenki.  Na  związki  z  suprematyzmem  wskazuje  też odautorski komentarz towarzyszący reprodukcji w Kompozycji  przestrzeni. Obliczenia rytmu czasoprzestrzennego [Łódź 1931],  a  wcześniej  Strzemiński  w  tekście O sztuce rosyjskiej. Notatki [Zwrtonica 1923, nr 4]. Być  może  realizacja  ta  pokazana  była  podczas  Wystawy Grupy  Blok,  Warszawa  1924,  na  co  wskazuje  fakt  zamieszczenia jej fotografii w nr 1 pisma grupy (j.w.). W późniejszych źródłach nie odnotowana w sposób umożliwiający choćby hipotetyczną  identyfikację.  Podawana  przez  U.  Grzechcę,  na podstawie rozmów z Bolesławem Utkinem, informacja o wykonanej  przez  Kobro  w  latach  30.  replice  tej  konstrukcji („elipsoida” z papier mâché + ruchomy statecznik) nie znalazła jak dotąd potwierdzenia w innych źródłach.

[Rekonstrukcja] Wykonana na zlecenie Muzeum Sztuki w Łodzi przez Bolesława  Utkina  z  użyciem nowoczesnych  materiałów,  w  oparciu o zachowaną fotografię (por.: kat. II.2). Jej makieta była wykorzystana  w filmie Kompozycje  przestrzenne  Katarzyny  Kobro (reż. Józef Robakowski, współpraca Janusz Zagrodzki, SeMaFor, Łódź 1971). Pokazana po raz pierwszy na wystawie Constructivism in Poland 1923–1936, Blok, Praesens, „a.r.” przygotowanej przez Muzeum Sztuki, Łódź w Essen i Otterlo 1973.

(Zenobia Karnicka, cytat z katalogu: Katarzyna Kobro 1989-1951. W setną rocznicę urodzin, kat. wystawy, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 1998, s. 124 i 143 )

Wystawy

The Other Side of The Moon... [2012-02-10-2012-05-28]
Love Letters (1870 - 1930) [2014-11-07-2015-02-22]
Poruszone ciała. Choreografie nowoczesności [2016-11-18-2017-03-05]
Kobro y Strzemiński. Prototipos vanguardistas [2017-04-25-2017-09-09]
Chagall, Lissitzky, Malevich in Vitebsk, 1918 - 1922 [2018-03-28-2018-07-16]
A Polish Avant-garde, Katarzyna Kobro, Władysław Strzemiński [2018-10-24-2019-01-14]
The Other Side of The Moon [2011-10-22-2012-01-15]
Group Dynamics - Collectives of Modernist Period [2021-10-19-2022-04-24]
Komponowanie przestrzeni. Rzeźby awangardy

Katarzyna Kobro
Katarzyna Kobro

Rzeźbiarka i teoretyczka sztuki, była jedną z najwybitniejszych artystek związanych z awangardą międzywojenną w Polsce. Urodziła się w Moskwie w rodzinie o niemieckich korzeniach. Od 1917 roku studiowała w Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury w Moskwie (później II Państwowe Wolne Pracownie Artystyczne) i szybko związała się ze środowiskiem lewicy konstruktywistycznej. W tym czasie poznała też swojego przyszłego męża, Władysława Strzemińskiego. W 1920 roku artystka przeniosła się do Smoleńska, gdzie współpracowała ze Strzemińskim, m.in. projektując plakaty dla Rosyjskiej Agencji Telegraficznej, ROSTA i uczestnicząc w obradach...

Bolesław Utkin
Bolesław Utkin

Związany z Łodzią Bolesław Utkin był uczniem Władysława Strzemińskiego, najpierw w Publicznej Szkole Dokształcającej Zawodowej nr 10, a potem w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi (dyplom zdobył w 1950 roku). Współpracował przy restauracji Sali Neoplastycznej autorstwa Strzemińskiego w Muzeum Sztuki w Łodzi w latach 60., a także przy rekonstrukcji rzeźb Katarzyny Kobro w latach 70. XX wieku. W twórczości własnej odwoływał się do tradycji konstruktywistycznej. Od połowy lat 50. zajmował się projektowaniem wnętrz.      

Inne dzieła tego artysty / artystki
Dzieła w tej samej kolekcji
Zobacz także
Powiązane obiekty