Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Fotografia dokumentuje działanie, w którym artysta dokonał sprzężenia własnego oddechu z ekranem telewizora. Za pomocą oddechu kierował jasnością obrazu. Organiczny rytm, nadawany przez miarowe wdechy i wydechy, prowadzi do medytacyjnej formy. W pracy tej kojarzony z rozrywką telewizor stał się narzędziem i uczestnikiem procesu duchowego. Według artysty jest to „jedna z pierwszych sytuacji medytacyjnych, kiedy odwoływałem się nie tylko do ratio, ale do egzystencji w sprawczo-poznawczym, kreacyjnym sensie związanym z tradycją kultury wschodniej, zachodniej, religijnej, a nie tylko współczesnej zimnej praktyki paranaukowo-artystycznej oderwanej od korzeni tego, czym jest człowieczeństwo”.

Fotografia dokumentuje działanie, w którym artysta dokonał sprzężenia własnego oddechu z ekranem telewizora. Przy pomocy oddechu kierował jasnością obrazu. Organiczny rytm, nadawany przez miarowe wdechy i wydechy, prowadzi do medytacyjnej formy.

Artysta opisał to działanie w kategoriach duchowych:

”To była jedna z pierwszych sytuacji medytacyjnych, kiedy odwoływałem się nie tylko do ratio, ale do egzystencji w sprawczo-poznawczym, kreacyjnym sensie związanym z tradycją kultury wschodniej, zachodniej, religijnej, a nie tylko współczesnej zimnej praktyki paranaukowo-artystycznej oderwanej od korzeni tego, czym jest człowieczeństwo”.

Praca stała się próbą przełożenia medytacji na hybrydę ludzko-technologiczną, a telewizor powszechnie kojarzony z rozrywką narzędziem i uczestnikiem procesu duchowego. 

Daniel Muzyczuk