Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Wideo w momencie powstania pracy było medium jeszcze młodym, w chwili obecnej natomiast stanowi relikt przeszłości. Artysta zdaje się sugerować, że odejście w niebyt tej technologii miało związek z nieokreśloną katastrofą. To ona uniemożliwiła odczyt zapisanych na kasecie informacji i zmieniła ją w rzeźbę – zdeformowaną pozostałość wymarłej cywilizacji.

Obiekt ten wygląda jak znalezisko, któremu cudem udało się przetrwać katastrofę, jaka miałaby wydarzyć się w przyszłości. Nadpalone drewniane pudełko i nadtopiona od wysokiej temperatury plastikowa kaseta – tak wygląda ostatnia taśma wideo (na świecie), dzieło doskonale ilustrujące zimnowojenne niepokoje. Praca ta jest zarazem określona przez fascynujący paradoks: w momencie swojego powstania, kiedy wideo dopiero zaczynało się rozpowszechniać, stanowiła futurystyczną wizję, podczas gdy dziś staje się reliktem minionej technologii. Niegdyś w metaforyczny, dziś w dosłowny sposób „ostatnia” taśma zawsze już będzie skrywać tajemnicę swojego nagrania nie tylko dlatego, że musiała ulec zniszczeniu w wysokiej temperaturze, ale także dlatego, że możliwości jej odtwarzania będą coraz mniejsze. Artysta wykonał również film pod tym samym tytułem. Ostatnia taśma była pretekstem do rozważań na temat czasu, jego reliktów, jak i przekazu współczesnej cywilizacji. Celem podejmowanych przez niego realizacji: akcji i filmów było zwrócenie uwagi na problematykę nowoczesnych mediów, które pozwalają przezwyciężyć tradycyjną jednostronną komunikację obecną w sztukach plastycznych i wprowadzić interakcję widza, stającego się nie tylko odbiorcą, ale i uczestnikiem. W pracach teoretycznych i esejach rozwijał poglądy będące w opozycji do konceptualizmu, postrzegającego język jako system zamknięty, a nie narzędzie dialogu (co było dla artysty bardzo istotne).

Ewa Gałązka (Cytat za: "Abecadło", red. Jarosław Lubiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2010, s.nlb.[67]).