Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Praca Wendelien van Oldenborgh i Céline Condorelli powstała w wyniku rozmów prowadzonych przez obydwie artystki w związku z ich przygotowaniami do planowanej w 2021 r. wystawy wokół Sali Neoplastycznej Muzeum Sztuki. Przedmiotem ich dyskusji jest projektowanie wystaw jako przestrzeni społecznych, etyka wystaw i rewizja modernistycznych polityk sztuki. Do wymiany włączone zostają rysunki z projektami prac obydwu artystek zazwyczaj nieujawniane w reprezentacji ich praktyki oraz współczesne i historyczne głosy inspirujących je postaw twórczych i teoretycznych. Wendelien van Oldenborgh przesłała projekt struktury architektonicznej dla video Bete & Deise, który jest interpretacją twórczości modernistycznej architektki Liny Bo Bardi, a Céline Condorelli wariację na temat swoich projektów Kompozycje przestrzenne 3-10, dla których punktem wyjścia były ekspozytory Władysława Strzemińskiego.

Céline Condorelli pracuje na przecięciu architektury i sztuk wizualnych. Jej praktyka koncentruje się na architekturze rozumianej jako struktura wspierająca i interfejs. To pierwsze pojęcie dotyczy obszaru, w którym jako struktury wspierające sztukę mogą znaleźć się mechanizmy finansowe i instytucje oraz architektura wystaw czy też design. Użycie pojęcia „interfejs” natomiast dotyczy roli kontekstu przestrzennego w mediacji dzieł sztuki i rekonfiguracji ich znaczenia. Artystka rozwija dzięki tej metodologii krytyczne modele tworzenia wystaw i przestrzeni publicznej.

Wendelien van Oldenborgh pracuje głównie w medium filmu rozumianym jako przestrzeń społeczna. Scenariusze jej filmów tworzone są oparciu o zaaranżowane przez artystkę spotkania rozgrywające się w miejscach uruchamiających pamięć politycznych i historycznych sprzeczności. Ostateczna forma filmu rozwija się w improwizacji i współudziale protagonistek i protagonistów. Obrazy filmowe artystki mają wyraźny materialny wymiar i prezentowane są często w zaprojektowanych przez nią strukturach, które programują i eksponują akt patrzenia.