Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Film powstał w wyniku społeczno-artystycznego eksperymentu w Państwowym Gospodarstwie Rolnym w Niechcicach. Kwiek umożliwił grupie miejscowej młodzieży realizację jednominutowych filmów według jej własnego scenariusza. Sam wykonywał wszystkie instrukcje grupy, nie cenzurując ich. Praca realizowana była w nawiązaniu do teorii Formy Otwartej Oskara Hansena. To również próba stworzenia kolektywnego, eksperymentalnego zespołu filmowego. Wzmocnienie sprawczości grupy młodzieży i oddanie jej narzędzi twórczych jest wyrazem wiary w emancypacyjne możliwości medium filmowego.

Film powstały w Państwowym Gospodarstwie Rolnym w Niechcicach jest elementem szerszego projektu artysty, którego teoretycznym wyrazem był tekst zatytułowany Subiektywny dokument o człowieku.

Artysta dostrzegał manipulacje, które wynikają z pośrednictwa realizatora, który „dokumentuje” drugiego człowieka. Pisał:

„Film dokumentalny dąży do przekazania prawdy o człowieku. Zarówno na potrzeby sztuki, jak i nauki. Do tej pory nie udało się jednak uniknąć deformacji tej prawdy wynikającej z wpływu osoby realizatora na ostateczny kształt komunikatu. (...) Możemy stwierdzić, że prawdę o człowieku otrzymujemy w bezpośrednim kontakcie z nim, niezależnie od tego, co chciałby on sobą pokazać.(...) W filmie sytuacja taka może zaistnieć w momencie, gdy wszelkie decyzje realizatora (...) podejmuje człowiek lub grupa, o której jest film. Oznacza to, że on sam będzie robić film o sobie, w tym znaczeniu, że umożliwi się mu swobodną realizację na dowolny temat.” 

Realizacja filmu była jednocześnie próbą stworzenia eksperymentalnego zespołu pracującego nad produkcją. W ramach Warsztatu Formy Filmowej twórcy często pracowali z medium filmu składkowego. Większa forma była budowana z segmentów dostarczanych przez różnych twórców. Ten kolektywny sposób tworzenia był kolejnym sposobem na ujawnianie konwencjonalnej natury filmu. W Niechcicach tworzenie segmentów oddano w ręce amatorów. Kwiek przebieg zdarzeń opisał następująco:

„Akcja  ta w ogólnym zarysie polegała na zintegrowaniu w nieskrępowanym działaniu (15.IV) odpowiednio przygotowanego (14.IV) zespołu młodzieży miejskiej z młodzieżą wiejską. Częścią imprezy były wspólne realizacje filmowe (15 i 16.IV). Dowolnymi, często spontanicznie proponowanymi i reżyserowanymi przez uczestników akcji notacjami filmowymi dokumentowała tę część imprezy, przy czym zasadniczą jej treścią były proponowane i filmowane wydarzenia. W skład filmu - obok dziewięciu w ten sposób powstałych rejestracji - wchodzą wypowiedzi (16.IV) p. Marii Kornatowskiej (teoretyk filmowy), Jacka Łomnickiego (studenta) oraz członków utworzonego przeze mnie zespołu młodzieży miejskiej.” 

Film jest wyrazem wiary w emancypacyjny potencjał tego medium. Metodologia zakładała uczenie lektury komunikatów audiowizualnych poprzez oddanie w ręce uczestników środków produkcji. 

Daniel Muzyczuk