Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Wróblewski poszukiwał własnej ścieżki w realizmie socjalistycznym, narzuconym polskim artystom w 1948 r. Kosmos okazał się jednym z kompromisowych tematów. Obrazy ciał niebieskich opiewają dzieło człowieka socjalistycznego – postęp techniczny, który umożliwił podbój kosmosu. Otwierają też przestrzeń dla malarstwa bliskiemu abstrakcji.

Opis kuratorski

W tym wszechświecie panuje niepokojący wręcz spokój. Jest zdecydowanie za cicho, zbyt nieruchomo i za spokojnie. Jakby ślady katastrofy uniemożliwiły jakikolwiek ruch i zatrzymały czas. Należy zacząć od początku, od form najprostszych, figur zrozumiałych, kolorów podstawowych, by zapytać o świat „sprzed” i uświadomić sobie, że my jesteśmy już z rzeczywistości „po”.

Rok 1948 okazał się momentem szczególnym nie tylko dla tworzenia się języka sztuki nowoczesnej oraz podsumowania artystycznych doświadczeń ostatnich lat, którym dedykowana była I Wystawa Sztuki Nowoczesnej w Krakowie. Dla Andrzeja Wróblewskiego, młodego absolwenta tamtejszej Akademii, rok ten okazał się przełomowym krokiem w definiowaniu własnej postawy. W płótnach ordynarnych i rażących swą wyrazistością, wśród których znalazły się Obraz na temat okropności wojennych oraz Słońce i inne gwiazdy, poszukiwał Wróblewski prawdy sztuki, wiary w jej potencjał odbudowy pokawałkowanego świata. Realizm zbudowany z najbardziej osobistych przeżyć i doświadczeń, wyrastający z ideologicznego zaangażowania, był w powojennej sztuce polskiej niezrozumiałą i osamotnioną odpowiedzią Wróblewskiego na zasadnicze pytanie o rolę i zadania artysty.

Koncepcja realizmu bezpośredniego, sformułowana przez artystę i członków krakowskiej Grupy Samokształceniowej (1948–51), postulowała dzieło sztuki oddziałujące jednoznacznie, zbudowane z elementów robotniczej codzienności, komunikatywne dla szerokiego kręgu odbiorców oraz zbliżone do potocznego widzenia. Koncepcja ta kryła w sobie zarówno sprzeciw wobec dominującego na akademiach malarstwa kapistów i naturalistów, jak i próby sformułowania stylu powojennej nowoczesności. Założenia te, choć o innym ciężarze ideologicznym, okazały się zbieżne z przyjętymi rok później dyrektywami socrealizmu.

Magdalena Ziółkowska (Cytat za: Abecadło, red. Jarosław Lubiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2010, s.nlb. [435]).

Andrzej Wróblewski to malarz. Namalował duży obraz Słońce i inne gwiazdy. Ten obraz jest prostokątny. 

Na obrazie jest 6 kół.  Trzy są w górnym rzędzie, trzy w dolnym rzędzie. Koła zajmują niemal całą powierzchnie obrazu. One mają podobne rozmiary, ale nie są identyczne.   

Tło obrazu jest białe. Koła są różne. Dwa koła są namalowane zielonym konturem, inne dwa koła są namalowane niebieskim konturem. Pierwsze koło  w górnym rzędzie otoczone jest kolorową  otoczką. Otoczka to mozaika czworokątów. Ta otoczka wygląda jak promienie wokół słońca. Otoczka jest ciemnożółta, czerwona, niebieska, biała. Poszczególne elementy otoczone są czarnym konturem. Ostatnie, trzecie koło w dolnym rzędzie jest wypełnione podobna mozaiką. 

Andrzej Wróblewski namalował obraz z kołami, które przypominają gwiazdy. Koła na obrazie są w uporządkowanym układzie. Gwiazdy na niebie też są ułożone według jakiegoś porządku. 

Obraz  Słońce i inne gwiazdy można rozumieć na kilka sposobów. Ten obraz to obraz abstrakcyjny, są na nim kształty geometryczne – koła. Ale także obraz Słońce i inne gwiazdy jest fantazją artysty na temat kosmosu. 

Autor skryptu: Agnieszka Wojciechowska-Sej