Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Opis kuratorski

Rzeźba nieznana przed 1988 rokiem, nie reprodukowana w przebadanych źródłach z okresu międzywojnia. Jej proweniencja podana przez ostatnią właścicielkę niemożliwa do weryfikacji wobec braku odnośnych źródeł. Przypisywana na podstawie analiz formalnych i badań technologicznych. Tytułowana i datowana hipotetycznie. Skład chemiczny metalu różny od użytego w „Kompozycjach przestrzennych" z kolekcji Muzeum Sztuki, co nie może jednak stanowić podstawy do podważenia czy potwierdzenia atrybucji. Kompozycyjnie zbliżona do „Rzeźby przestrzennej" z Centre Pompidou. Monochromatyczna (biała), asymetryczna, zestawiona także z szeregu łączonych pod kątem prostym płaszczyzn czworokątnych, w tym jednej odcinkowo, półkoliście wygiętej. Mimo otwarcia na przestrzeń wertykalnie „grawitacyjnie” ukierunkowana. Poszczególne „kształty przestrzenne” poddane rygorom „złotego podziału”, wymiary liniowe całości o proporcjach zindywidualizowanych.

(Zenobia Karnicka, cytat z katalogu: Katarzyna Kobro 1989-1951. W setną rocznicę urodzin, kat. wystawy, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 1998, s. 132 )

Katarzyna Kobro zrobiła rzeźbę z metalu. Artystka pomalowała ją na biało. Jest to rzeźba abstrakcyjna. Nie przedstawia rzeczy, roślin, zwierząt ani ludzi. Składa się z figur geometrycznych. Prostokąty połączone są ze sobą pod kątem prostym. U dołu rzeźby półkoliste wygięcie łączy poziome i pionowe prostokąty. Zanim Katarzyna Kobro zrobiła swoją rzeźbę dokładnie obliczyła długości wszystkich odcinków. Rzeźba ma wiele dziur. Przez dziury można zobaczyć co jest za rzeźbą. Niektóre prostokąty wystają poza rzeźbę. Możemy sobie wyobrazić, że dalej je przedłużamy. Rzeźba poprzez wystające części i dziury łączy się z powietrzem, z przestrzenią. Aby poznać rzeźbę trzeba ją obejrzeć z każdego boku, z góry, z dołu, zajrzeć pomiędzy części rzeźby. Rzeźba Katarzyny Kobro może być pomysłem na budynek.

Autor skryptu: Małgorzata Wiktorko