Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Obraz nawiązuje do tradycji portretu trumiennego. Na mostku kobiety, w centrum kompozycji, artystka umieściła kapsułę. Zawiera ona ząb, włosy oraz formę, która przypomina nerkę lub zarodek. Kapsuła przywodzi na myśl relikwiarz.

Moskwa tworzy portrety, najczęściej kobiet anonimowych, nierealnych, zastygłych w czasie. Nie zawsze kadruje je w sposób klasyczny – czasem pokazuje jedynie fragment ciała. Zainteresowanie szczególnym rodzajem cielesności przejawia się w dodawaniu do portretów małych modeli organów ciała, umieszczanych przez artystkę za szkłem. Tło prac pozostaje gładkie lub zapełniają je motywy kwiatowe. Tematycznie wracając do portretu funeralnego lub wotywnego, Moskwa stosuje także dawne, czasochłonne techniki malarskie. W jej twórczości pojawiają się obrazy malowane na srebrze czy desce, a także reliefy .

Twarz kobiety o ziemistej cerze i spływających po skroniach pasmach siwych włosów to rodzaj portretu pośmiertnego. Tors zmarłej spowija ciasno ją opasująca biała tkanina, wykończona koronkową lamówką. Spojrzenie widza przykuwa centralnie umieszczona okrągła szklana kapsuła zawierającą model embrionu, wyrwany ząb oraz pukiel włosów. Praca ujawnia zasadnicze cechy twórczości Magdaleny Moskwy: zainteresowanie przemijaniem, śmiercią, rozkładem i mistrzowskie opanowanie techniki malarskiej. Praca ta ma formę współczesnego relikwiarza, w którego wnętrzu artystka składa pamiątki doczesnej egzystencji.

Karolina Jabłońska, Mariusz Walczak (Cytat za: Na Zachętę do Muzeum. Kolekcja Łódzkiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, red. Anna Saciuk-Gąsowska, współpraca Grzegorz Musiał, Muzeum Sztuki, Łódź 2013, s. 118)