Andrzej Dłużniewski

Utwór łódzki, cisza - 9 sek., obrót kręgu o 17 stopni - 7 sek.

Udostępnij:
Datowanie: 1972 r.
Technika: rysunek
Materiały: tusz, papier, ołówek
Rozmiar:wys. 84,5 cm, szer. 79,5 cm
Sposób nabycia:zakup (dotacja MKiDN)
Data nabycia: 15.07.2013
Numer inwentarzowy: MS/SN/RYS/2124

Opis dzieła

Mapa Łodzi staje się partyturą utworu, który ma wykonać miasto. Miasto rozumiane nie jako zbiorowisko ludzi, ale materia i infrastruktura. Artysta zwraca uwagę nie tyle na wizualne aspekty zobrazowanego przesunięcia, ile na dźwiękowe walory tego działania. Widz ma wykonać kompozycję we własnej wyobraźni. Utwór jest bardzo krótki, trwa jedynie szesnaście sekund, jednak skala użytych potencjalnie środków nadaje mu monumentalny charakter.


Swoją twórczość Andrzej Dłużniewski traktował jako formę użyteczną, a jej celem jest impuls, czy też intelektualna prowokacja. Twórczość artystyczna, jako działalność mentalna, przekazana zostaje widzowi za pomocą środków wizualnych. Mapa Łodzi staje się dzięki tej operacji partyturą do utworu, który ma wykonać miasto rozumiane nie jako zbiorowisko ludzi, ale materia i infrastruktura. Artysta zwraca uwagę nie na wizualne aspekty zobrazowanego przesunięcia, ale przede wszystkim na dźwiękowe walory tego działania. Widz zostaje zobowiązany do wykonania kompozycji we własnej wyobraźni. Utwór jest niezwykle krótki, bo trwa jedynie 16 sekund, jednak skala użytych potencjalnie środków nadaje mu monumentalny charakter. Partytura została wyeksponowana na stole, przez co wywołuje skojarzenia z mapami służącymi do celów wojskowych.

Wystawy

Atlas nowoczesności. Ćwiczenia (II EDYCJA) [2021-10-01-2026-10-01]

Bibliografia

Crowley David, Muzyczuk Daniel, Dźwięki elektrycznego ciała. Eksperymenty w sztuce i muzyce w Europie Wschodniej 1957-1984, Łódź : Muzeum Sztuki w Łodzi, 2012, s. 124-126.

Andrzej Dłużniewski
Andrzej Dłużniewski

Jest postrzegany jest jako jedna z najciekawszych indywidualności polskiej sztuki powojennej. Artysta – aktywny uczestnik ruchu konceptualnego w Polsce w latach 70. XX wieku – przedkłada intelektualną i filozoficzną zawartość swoich prac nad ich cechy formalne i stylistyczne. Wypracował własną koncepcję sztuki, której istotnym elementem jest użyteczność pojmowana – jak mówi – „w sensie najbardziej szlachetnym, w sensie prowokacji intelektualnej, pewnego impulsu”. Sztuka według niego miała być działalnością intelektualną, która „powołuje pewne środki, pewne sposoby artykulacji – raz dokonuje artykulacji za pomocą słowa, raz...

Inne dzieła tego artysty / artystki
Zobacz także
Powiązane obiekty