Terry Dennett, Jo Spence
The Highest Product of Capitalism (After John Heartfield) / Najdoskonalszy produkt kapitalizmu (za Johnem Heartfieldem)
| Datowanie: | 1979 |
| Technika: | fotografia, fotografia czarno-biała |
| Materiały: | papier fotograficzny, emulsja światłoczuła |
| Rozmiar: | wys. 20,4 cm, szer. 25,5 cm |
| Sposób nabycia: | zakup (dotacja MKiDN) |
| Data nabycia: | 2016 |
| Numer inwentarzowy: | MS/SN/F/3059 |
Opis dzieła
Opis dedykowany osobom ze spektrum autyzmu
Informacje o artyście:
- Jo Spence żyła w latach 1934 – 1992, była fotografem.
- Razem z innymi fotografami przygotowywała warsztaty fotograficzne. Najczęściej robiła zdjęcia pracujących kobiet.
- Jo Spence robiła zdjęcia ślubne. To była jej praca.
Opis dzieła:
- Na fotografii jest Jo Spence.
- Ubrana jest w luźne spodnie i zapinany sweter z kieszeniami. Na głowie ma beret. Na twarzy ma okulary. Na nogach ma klapki. W ręku trzyma kartkę.
- Na kartce jest napis: Szukam prawie każdej pracy.
- Jo Spence stoi przed sklepem fotograficznym. Ten zakład fotograficzny robi najczęściej fotografie weselne. Za szybą, w sklepie stoi manekin ubrany w bogato zdobioną suknię ślubną.
- Fotografia ma zwracać uwagę na niekorzystną sytuację kobiet.
Ciekawostki:
W 1932 roku John Heartfield zrobił zdjęcie bezrobotnego mężczyzny z zawieszoną na szyi kartką: Podejmę każdą pracę.
John Heartfield pokazał bezrobotnego mężczyznę. Jo Spence przebrała się za bezrobotną kobietę poszukującą pracy. Na kartce trzymanej przez Jo Spence użyte jest słowo: prawie (“Szukam prawie każdej pracy”).
Na obu fotografiach zwyczajnie ubrani ludzie są na tle manekina w białej sukni ślubnej.
Autorka skryptu: Małgorzata Wiktorko
Praca Najdoskonalszy produkt kapitalizmu jest feministyczną reinterpretacją fotomontażu Johna Heartfielda zatytułowanego Najpiękniejszy produkt kapitalizmu, powstałego w czasie Wielkiego Kryzysu w Niemczech w 1932 roku. Przedstawia on bezrobotnego mężczyznę z kartką z napisem „Wezmę każdą pracę” na tle manekina w luksusowej sukni ślubnej. Praca Heartfielda była przede wszystkim krytyką nierówności społecznych dotykających proletariat. Odtwarzając zestawienie Heartfielda, Spence wykorzystała swój własny wizerunek, pozując na tle salonu ślubnego z kartką z informacją, że poszukuje niemal każdej pracy. Nierówności społeczne w jej ujęciu są związane nie tylko z klasą, ale i z płcią. Zwróciła uwagę zarówno na niekorzystną sytuację kobiet na rynku pracy, jak i na ich ekonomiczną eksploatację w rodzinie i gospodarstwie domowym. O ile bezrobocie odbierało pensję i godność najemnemu męskiemu robotnikowi, o tyle praca świadczona przez kobiety w rodzinie jest w większości bezpłatna i pozbawiona ochrony przed wyzyskiem. Tytuł pracy rezonuje z nurtem feminizmu socjalistycznego, który podejmował krytykę splotu kapitalizmu i patriarchatu. Jednocześnie Spence eksponowała własne doświadczenie artystki, która zarobkowo pracowała m.in. w charakterze fotografki ślubnej.
Joanna Sokołowska
