Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

W swojej twórczości artysta wielokrotnie poddaje refleksji narzucane w procesie socjalizacji schematy myślowe, które są na tyle uwewnętrznione, że stają się automatyzmami. Z tym zabiegiem mamy również do czynienia w serii fotografii z cyklu Hommage a Gawron; zostały na nich uchwycone zwłoki kota, obok którego leży artysta w ciemnych okularach, w pozie przypominającej pozycję martwego zwierzęcia. Pracę można traktować jako próbę przezwyciężenia antropocentryzmu, ponieważ prowokuje pytanie, dlaczego zupełnie inną miarę społeczeństwo przykłada do śmierci zwierząt i ludzi i jak wielkiego przewartościowania wymaga nasze myślenie, by możliwe stało się postawienie znaku równości pomiędzy tymi dwoma porządkami. Fotografie te podsuwają refleksję, w jak dużym stopniu nasze myślenie uwarunkowane jest kulturowo, i implikują pytanie, dlaczego proces, który na poziomie biologicznym przebiega identycznie, jest odbierany w zupełnie inny sposób w przypadku ludzi i zwierząt. Obudowana rytuałami ludzka śmierć traktowana jest z szacunkiem, podczas gdy zwłoki zwierzęcia postrzega się często często jako odpad lub produkt przemysłowy, co dzieje się na przykład w masowej hodowli zwierząt. Również sam akt położenia się przez artystę na chodniku, czyli w przestrzeni publicznej, która rządzi się jasno określonymi prawami, stanowi pewne przekroczenie socjalizacyjnych przyzwyczajeń. Artysta poprzez cielesne doświadczenie stara się zbliżyć do tajemnicy śmierci i bada, w jakim stopniu sposób posługiwania się ciałem jest performowalnym aktem ujętym w kulturowe ramy.

Maria Franecka