Zbigniew Libera

Swoje pierwsze prace wykonał w czasie stanu wojennego. Były to plakaty i ulotki wyrażające sprzeciw wobec pacyfikacji protestujących górników w kopalni Wujek. Swoją pierwszą wystawę zorganizował tuż przed aresztowaniem w 1982 roku. Pod koniec lat 80. przeprowadził się do Warszawy i nawiązał współpracę z duetem artystycznym Kwiekulik. W latach 90. został doceniony jako prekursor sztuki krytycznej. Brał udział w wielu znaczących wystawach, takich jak Emergency w ramach Aperto na 45. Biennale w Wenecji (1993), After the wall w Moderna Museet w Sztokholmie (1999) czy Mirroring Evil (2002) w the Jewish Museum w Nowym Jorku.

Katarzyna Słoboda (Cytat za: Abecadło, red. Jarosław Lubiak. Łódź: Muzeum Sztuki w Łodzi. 2010. s. 229).

Studiował na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Tworzy instalacje, obiekty, fotografie, filmy, wideo. Debiutował w 1982 roku w łódzkim niezależnym środowisku artystycznym, zwanym Kultura Zrzuty. W 1984 roku zrealizował Obrzędy intymne, pracę, w której zarejestrował czynności wykonywane przy pielęgnacji starej, umierającej kobiety, łamiąc tabu narosłe wokół problemu starości i śmierci. W kolejnym filmie, Jak się tresuje dziewczynki (1987), porusza problem wpływu wychowania na osobowość dorosłego człowieka i na stereotypowy podział ról w społeczeństwie. Do tego tematu powraca w następnych latach kilkakrotnie (m.in. Ciotka Kena, 1994; Eroica, 1997). Projektuje modele zabawek i urządzenia do ćwiczeń, drwiąc z narzuconych im funkcji społecznych (Urządzenia korekcyjne, Universal Penis Expander, The Body Master. Zestaw zabawowy dla dzieci do lat 9). W ostatnich latach Libera zajmuje się przede wszystkim fotografią, analizując możliwości manipulacji obrazem. Odwołuje się także coraz częściej do historii.

Karolina Jabłońska (Cytat za: Na zachętę do muzeum. Kolekcja Łódzkiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, red. Anna Saciuk-Gąsowska, współpraca Grzegorz Musiał, Muzeum Sztuki, Łódź 2013, s. 108).