Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Pauline Boty zbudowała narrację obrazu ze słów popularnej w latach 60. XX w. piosenki o tym samym tytule, śpiewanej przez Barbrę Streisand i następnie Dusty Springfield. To osobista, a zarazem uniwersalna historia rozstania. Boty zwierza się nią z własnych doświadczeń. Przedwcześnie zmarła malarka była jedyną kobietą współtworzącą brytyjski pop-art. Czerpała z kultury popularnej, odnosiła się także do sytuacji kobiet i dotykających ich nierówności.

Emocjonalnie przedstawiona historia zawiedzionej miłości jest osobistym doświadczeniem. Poszczególne zdarzenia tej opowieści ukazane są w kolejnych kadrach, na które podzielony jest obraz. Proste akcesoria jak okulary, korale, serce, czy naiwne wizerunki z sylwetkami przytulonych kochanków, miejscem zdarzenia, czy portretem palącego papierosa mężczyzny w czerni przedstawiają historię, w której przebiegu nastrój zmienia się od radosnego do ponurego. Inspiracją dla dzieła była rozsławiona przez Dusty Springfield, a napisana przez Freda Ebba i Johna Kandera piosenka, której słowa pojawiają się w poszczególnych kadrach. Forma obrazu sytuuje go pomiędzy komiksem a filmem, operując codziennymi akcesoriami w sposób typowy dla obu tych form wypowiedzi, aby przedstawić banalną historyjkę, stanowiącą powszechne doświadczenie. Malarskie przekształcenie sposobów tworzenia obrazu charakterystycznych dla kultury popularnej czyni z „Mojej książki do kolorowania" jedno z ważniejszych dzieł pop-artu. W innych pracach Boty materiałem, jaki wykorzystywała, były ikony świata filmu, jak Marylin Monroe czy Jean Paul Belmondo, oraz wizerunki postaci znanych dzięki mediom, jak Elvis Presley, Lenin, Albert Einstein (cykl „Męski Świat I"). Tym męskim sławom przeciwstawiała akty anonimowych kobiet (cykl „Męski Świat II"), ujawniając swoim malarstwem nierówności utrwalane przez kulturę popularną.

Maria Morzuch. Cytat za: „Abecadło", red. Jarosław Lubiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2010, s.nlb.[49]

Obraz Pauline Boty „Moja książka do kolorowania" jest darem Mateusza Grabowskiego. Mateusz Grabowski był właścicielem apteki i galerii obrazów w Londynie. Mateusz Grabowski na początku lat 60. pokazywał w swojej galerii obrazy młodych utalentowanych artystów. W 1975 roku podarował część swojej kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi. 

Obraz „Moja książka do kolorowania" zaliczamy do kierunku w sztuce, który nazywamy pop-art (sztuka popularna). Pop-art odwoływał się do kultury masowej. O kulturze masowej pisał w latach 60. Marshall McLuhan. Według Marshalla McLuhana żyjemy w globalnej wiosce. Na przykład: dzięki radiowym i telewizyjnym programom słuchamy często popularnych piosenek. W piosenkach odnajdujemy swoją osobistą historię (w latach 60. nie było internetu). 

Pauline Boty zapisuje na swoim obrazie słowa popularnej w latach 60. piosenki „Moja książka do kolorowania". Melancholijna piosenka i obraz opowiadają o tym, że dziewczynę zostawił chłopak. Ona bardzo go kocha. Jej opuszczone serce stało się smutne, w kolorze niebieskim. Świat widziany przez ciemne okulary jest szary. Ramiona, które obejmowały ukochanego są puste. Pauline Boty pokazuje zielone korale, które dziewczyna nosiła, kiedy była z ukochanym. Pokazuje pokój, w którym płacze samotnie w ukryciu. Ukochany odszedł, pozostała pustka, kolor zniknął. Pauline Boty zmienia słowa piosenki. Może łączy słowa piosenki z tym, że ją też opuścił ukochany. 

Obraz jest podzielony na części. Każda część obrazu ma jakby komentarz z kilku linijek tekstu piosenki. Przypomina to trochę komiks. Widzimy na obrazie przedmioty, które kojarzą się z kulturą masową lat 60. Na przykład okrągłe ciemne okulary nosił John Lennon z zespołu The Beatles. Wtedy modne były duże plastikowe kolorowe korale. W latach 60. młodzi chłopcy nosili czarne skórzane kurtki lub czarne podarte swetry. Byli bladzi, niewyspani, a w kąciku ust trzymali papierosa. Tak wyglądali wtedy młodzi ludzie. Można to zobaczyć na filmach z lat 60. Tak wyglądali znani wtedy aktorzy: James Dean, Marlon Brando, Jean-Paul Belmondo, czy Zbigniew Cybulski.

Autorka skryptu: Małgorzata Wiktorko