Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Dzieło nawiązuje do hasła użyteczności sztuki rosyjskich konstruktywistów. Artysta uzależniał budowę dzieła od własności fizycznych materiału, jakości jego powierzchni, sposobu obróbki. Postulował wykorzystanie światła elektrycznego i rzeczywistego ruchu elementów. Dynamiczny układ elementów sugeruje w tej pracy pojęcie czynu rewolucyjnego. Może również charakteryzować postać artysty-inżyniera, który, jak deklarowała grupa Blok, współtworzona przez Szczukę, opiera swą twórczość na „świadomej, kształtującej woli, domagającej się jasności i ścisłości form”.

Rekonstrukcja dla Muzeum Sztuki: Jan Kubasiewicz, Józef Piwkowski, Janusz Zagrodzki.

„Wyzwolenie plastyki z supremacji naturalizmu, anegdoty literackiej i tym podobnych obcych jej istocie naleciałości”, tak charakteryzował Szczuka współtworzoną przez siebie Nową Sztukę. Jego Konstrukcja przestrzenna wydaje się być wyrazem tego postulatu. Zbudowana z prostych form i materiałów rzeźba Szczuki jest modelowym przykładem sztuki konstruktywizmu: metal i drewno, proste figury geometryczne, statyczna, ciężka podstawa i dynamiczny kształt trójkąta, swobodnie opadający łańcuch i smukłe, skośnie ustawione metalowe pręty. Kompozycja łączy formy statyczne i dynamiczne. Jej drugi tytuł niejako tłumaczy to napięcie formy – Portret rewolucjonisty staje się wizualizacją napiętej sytuacji społecznej.

Karol Jóźwiak (Cytat za: Korespondencje. Sztuka nowoczesna i uniwersalizm, red. Jarosław Lubiak, Małgorzata Ludwisiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2012, s. 972).