Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Partytury graficzne Bogusława Schaeffera realizowały jego ideę muzyki poliwersjonalnej. Jest to taki zapis kompozytorskich intencji, który dopuszcza jak najbardziej różnorodne interpretacje, tym samym zmieniając stosunek między kompozytorem i wykonawcą, który staje się równorzędnym twórcą utworu. Partytura stanowi tu jedynie pretekst. Interesujące pod względem wizualnym dzieła stanowią raczej sugestię dla potencjalnego wykonawcy niż kategoryczny nakaz.

Kompozycja PR – I VIII jest przykładem muzyki ponadparametrowej, w której wszystkie elementy są wymienialne (wysokość dźwięku, rytm, dynamika, barwa, itd.). Czas tego utworu, przeznaczonego na dowolnych wykonawców, kompozytor określił wyłącznie przez „widełki” minimum i maksimum: od 5 do 15 minut. Twórczość Schaeffera nie tylko z tego względu stanowi niezwykle ciekawy przypadek połączenia w jednym dziele elementów należących do różnych porządków. 

Daniel Muzyczuk

Partytura PR – I⁸ odpowiada zaproponowanej przez Schaeffera koncepcji muzyki poliwersjonalnej. Chodzi w niej o zapis kompozytorskich intencji, który dopuszcza najbardziej różnorodne interpretacje. Realizując Partyturę, wykonawca staje się równorzędnym twórcą utworu, którego części składowe – wysokość dźwięku, rytm, dynamika, barwa itd. – są wymienialne, a czas wykonania ma zmieścić się w przedziale od 5 do 15 minut. Nieokreśloność parametrów interpretacji dzieła łączy się z jego wyszukaną wizualnie formą. Poszczególnym fazom wykonania odpowiadają przedziały wypełnione elementami graficznymi określającymi kierunki generowania sekwencji dźwięków.