Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Ubranie jest dla Jadwigi Sawickiej narzędziem presji społecznej, wyznacza ono front walki między tym co społeczne, a tym co osobiste. Autorka tworzyła ich modele z plasteliny, malowała na płótnie, dokumentowała je także fotograficznie. Ubranie może być zarówno narzędziem utrwalania unifikującej normy społecznej, jak i dobrowolnie zakładaną maską, idealizującą wizerunek człowieka, skrojoną na miarę zasobności portfela i indywidualnego gustu. W obu przypadkach ukrywa ono koślawość tego, co cielesne, a także niezgrabność tego, co w środku – emocji, lęków, pragnień i frustracji. Owa ułomność ciała ujawnia się w pustce prostych, trochę wygniecionych ubrań bezwładnie wiszących na neutralnym tle. W podobnej roli artystka stawia w swoich obrazach słowa – także znajdujące się na styku prywatnego z publicznym. Fragmenty znalezionych lub zasłyszanych zdań, celowo niechlujnie zakomponowane i wyrwane z kontekstu, tracą zdolność przekazywania informacji. Zarówno ubrania jak i słowa w pracach Sawickiej konfrontują nas z nieuchronnym banałem i niedoskonałością codzienności.

Anna Nawrot (Cytat za: „Korespondencje. Sztuka nowoczesna i uniwersalizm", red. Jarosław Lubiak, Małgorzata Ludwisiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2012, s. 536-537)