Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Opis kuratorski

[Oryginalny gipsowy Akt] Datowany na podstawie relacji córki, Niki Strzemińskiej. Od początku 1951 roku do końca lat 70. XX wieku był w posiadaniu przyjaciółki artystki,  Franciszki  Jackiewicz  (Aleksandra  Ozerkowska). Następnie wielokrotnie zmieniał  właścicieli. Nadal stanowi własność prywatną. Figura nagiej modelki (Zofia Wierzbowska?) ujęta w pozycji stojącej, w lekkim kontrapoście, z lewą ręką założoną za głowę a prawą do tyłu w pasie. Forma pełna, mięsista i zwarta, modelowana wklęsło–wypukle, zdeformowana aż po granice abstrakcji, choć w pełni odtwarzająca konstrukcję anatomiczną. Eksponowany po raz pierwszy na pośmiertnej wystawie Kobro i Strzemińskiego, Łódź  –  Warszawa 1956/1957. W 1989 roku utrwalony w czarno patynowanym brązie w 12 odlewach, z których jeden z serii numerowanej podarowany został  do kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi. Dwa  inne, nie numerowane a sygnowane  „H.C”, zostały zdeponowane przez Nikę Strzemińską w Muzeach Narodowych w Warszawie i Krakowie.

(Zenobia Karnicka, cytat z katalogu: Katarzyna Kobro 1989-1951. W setną rocznicę urodzin, kat. wystawy, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 1998, s. 136 )

Rzeźba datowana na podstawie relacji córki, Niki Strzemińskiej. Od 1951 roku do końca lat 70. XX wieku należała do przyjaciółki artystki, Franciszki Jackiewicz. Później wielokrotnie zmieniała właścicieli. Obecnie stanowi własność prywatną. „Akt kobiecy stojący" przedstawia kobietę w pozycji stojącej, w lekkim kontrapoście, z lewą ręką założoną za głowę a prawą do tyłu w pasie. Modelką prawdopodobnie była Zofia Wierzbowska. Bryła zwarta, modelowana wklęsło-wypukle, zdeformowana aż po granice abstrakcji, choć w pełni odtwarzająca konstrukcję anatomiczną, nie posiada ażurów. Występują w niej zarówno miękko modelowane fragmenty jak i ostre linie. Taki rodzaj sztuki artystka uznawała jako sztukę „wypoczynkową”. Rzeźbę pokazano po raz pierwszy na pośmiertnej wystawie Kobro i Strzemińskiego (Łódź-Warszawa 1956/1957). „Akt kobiecy stojący" został w 1989 roku utrwalony w czarno patynowanym brązie w 12 odlewach. Jeden z serii numerowanej podarowano do kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi. Dwa inne, nie numerowane a sygnowane „H.C.”, córka artystki, Nika Strzemińska zdeponowała w Muzeach Narodowych w Warszawie i Krakowie.Katarzyna Kobro była jedną z inicjatorek Grupy „a.r.". Artystka uważała, że rzeźbę należy uwolnić od przymusu bycia bryłą. Według niej rzeźba stanowi równoprawny element przestrzeni, współistnieje z przestrzenią, która ją otacza i się z nią przenika. Każdy element kompozycji jest tak samo ważny.

Autor skryptu: Maja Pawlikowska

Katarzyna Kobro zrobiła gipsową rzeźbę przedstawiającą stojącą kobietę. W 1989 roku zrobiono odlew z brązu tej rzeźby. Brąz to związek różnych metali. Kobieta jest przedstawiona w sposób uproszczony. Przedstawiona stojąca kobieta składa się z połączonych brył geometrycznych. Katarzyna Kobro nie zaznaczyła na głowie kobiety rysów twarzy i włosów. Kobieta jedną ręką od góry obejmuje głowę. Druga ręka kobiety jest odchylona do tyłu i zgięta w łokciu wzdłuż pasa. Biodro przedstawionej kobiety jest lekko wygięte w jedną stronę. Tułów kobiety jest lekko wygięty w drugą stronę. Wygięcie biodra i przeciwne wygięcie tułowia równoważą ciężar ciała stojącej kobiety. Katarzyna Kobro pokazała syntetycznie jak naturalnie układa się ciało stojącej kobiety. Katarzyna Kobro obserwowała ciało dojrzałej kobiety. Najprawdopodobniej modelką była Zofia Wierzbowska. Katarzyna Kobro nawiązywała do rzeźb stojącej Afrodyty ze Starożytnej Grecji.

Rzeźbię z natury tak, jak idzie się do kina, żeby lepiej wypocząć. Lubię się zabawiać poprawiając to, co nie zostało ukończone w jakimkolwiek kierunku sztuki dawnej.

/Katarzyna Kobro, 1933/

Autor skryptu: Małgorzata Wiktorko