Audio

„O państwowym systemie sztuki lat 70. pisze się źle albo w ogóle.” - stwierdza Jakub Banasiak, rozpoczynając tekst opublikowany w katalogu towarzyszącym wystawie „Awangarda i państwo”.

Punkt wyjścia do dyskusji stanowił cytowany powyżej artykuł pt. „Prześniona dekada. Próby modernizacji państwowego systemu sztuki 1971-1980”, w którym Banasiak omawia dwie praktyki badawcze stosowane przy opisie tamtego okresu: „totalitarystyczną” i „rewizjonistyczną”, a także ich wpływ na dzisiejsze postrzeganie ówczesnej polityki kulturalnej państwa. Autor odnosi się również do ewolucji społecznej roli artystów, którzy stali się bliżsi „badaczom naukowym, inżynierom, filozofom, aranżerom mass mediów” niż „robotnikom sztuki". Dodatkowy kontekst dla rozmowy stanowiły rozdziały wystawy: „Rewizjonizm awangardowy - lata 70.” (z pracami m.in. KwieKulik i Jerzego Trelińskiego) i „Mieszczanie i kontestatorzy” (m.in. Nieistniejąca Przytakująca Galeria “Tak” - Leszek Przyjemski i Anastazy Wiśniewski, Zdzisław Sosnowski, Józef Robakowski i Zbigniew Warpechowski).

Co tak naprawdę kryje się pod sformułowaniem „wentyl bezpieczeństwa”, którym określa się państwowy mecenat nad sztuką? W jaki sposób państwowy system sztuki realizował modernizacyjną agendę lat 70.? Jak dziś interpretować ówczesne odgórnie organizowane platformy dla nowych tendencji w sztuce?

W dyskusji udział wzięli: Jakub Banasiak (Wydział Zarządzania Kulturą Wizualną, ASP Warszawa; „Szum”), Dorota Monkiewicz (kuratorka wystawy „Awangarda i państwo"), Małgorzata Omilanowska (historyczka sztuki, Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w latach 2014-2015).

Prowadzenie: Daniel Muzyczuk