Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

W hierarchii francuskich Salonów portret zajmował wysokie miejsce. W Myślach o naśladowaniu greckich rzeźb i malowideł [Gedanken über die Nachahmung der griechischen Werke in der Malerei und Bildhauerkunst, 1755] Johann Winckelmann twierdził, że najwyższe obowiązujące artystę prawo nakazuje mu czynić portretowanego podobnym i zarazem piękniejszym. W portrecie własnym Anna Orlikowska ani nie odtwarza swojego wyglądu, ani tym bardziej go nie upiększa, jak nakazują reguły akademików. W czarno-białym autoportrecie zaciera indywidualne cechy swojej twarzy. Rozmyta postać artystki przybliża się i oddala od ekranu monitora niczym zjawa. Nasza uwaga bardziej podąża w głąb nieświadomości, ku temu co wyparte bądź niewidoczne, co mogłoby się złożyć na wewnętrzny portret artystki, nie zatrzymując się na fizjonomii bohaterki.

Magdalena Ziółkowska (Cytat za: Korespondencje. Sztuka nowoczesna i uniwersalizm, red. Jarosław Lubiak, Małgorzata Ludwisiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2012, s. 580).