Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Do realizacji pracy artystka zainscenizowała dwa nagrania i sesje zdjęciowe w holenderskim studiu radiowym. W jednym z nich młodzi ludzie o imigranckich korzeniach rozmawiają o trudnościach życia w Holandii, m.in. o strachu, jaki wzbudzają przez swoją odmienność religijną lub etniczną, marginalizacji i ograniczeniach, na jakie napotykają. W drugim nagraniu znany filozof i teolog muzułmański Tariq Ramadan zastanawia się, w jaki sposób w deklaratywnie demokratycznym i otwartym społeczeństwie pewne głosy są wyciszane, ignorowane i izolowane. Sytuacja zainscenizowana przez Wendelien van Oldenborgh wskazuje więc na różne symptomy zaniku lub iluzoryczności sfery publicznej, która w europejskich liberalnych demokracjach miała służyć pokojowej reprezentacji i mediacji interesów i konfliktów różnych grup społecznych. Nie funkcjonuje jednak w obliczu ich realnego rozwarstwienia i politycznego populizmu. Odwołując się do Nietzscheańskiej koncepcji tragedii, Tariq Ramadan dostrzega w sztuce możliwość artykulacji dramatów, cierpienia i sporów nie do pogodzenia, w tym świadomego określenia się jednostki wobec zależności od wspólnoty. W sztuce można pomyśleć zatem o przestrzeni publicznej, w której wybrzmiewają trudne lub ignorowane kwestie. Wendelien van Oldenborgh inscenizuje taką platformę przy pomocy języka formalnego, łączącego architekturę z polifonią tekstów, obrazów, dźwięków. W utworze przypominającym tragedię wszystkie elementy, głosy, rodzaje wypowiedzi (subiektywne doświadczenia młodzieży i uczony dyskurs Ramadana) rezonują wzajemnie i wchodzą ze sobą w uważne relacje. Tutaj wszystko się liczy i łączy, tak jak w miłości.

Półkolisty mur, w którym umieszczone są siedzenia dla oglądających projekcję, nawiązuje do projektu SESC Pompeia w São Paulo autorstwa Liny Bo Bardi   przestrzeni stymulujących wolne społeczne interakcje. Kolejną architektoniczną ramą jest radiowe studio nagrań – dzieło holenderskiego modernizmu, znak egalitarnej i przejrzystej organizacji życia. To ambiwalentne przestrzenie, których potencjał może zostać zamknięty przez zablokowanie i tłumienie głosów użytkowników albo ożywiony w interakcji i we współbrzmieniu z nimi – jak w sytuacji zainscenizowanej przez artystkę.

Joanna Sokołowska