Jan Bułhak
Bernardyni - klasztor
Datowanie: | 1919 r. |
Technika: | sepia, fotografia czarno-biała |
Materiały: | papier fotograficzny, karton |
Rozmiar: | z passe-partout: wys. 32 cm, szer. 24,5 cm; bez passe-partout: wys. 10,2 cm, szer. 16,5 cm |
Sposób nabycia: | dar |
Data nabycia: | 08.11.1989 |
Numer inwentarzowy: | MS/SN/F/2802/87 |
Opis dzieła
Jan Bułhak, jeden z najwybitniejszych polskich fotografików, był przedstawicielem piktoralizmu. Traktował on odbitkę fotograficzną jako materiał do dalszej obróbki. Dzięki temu fotografia stawała się obrazem z wyraźnym śladem artystycznej ingerencji. W przedstawionej serii autor uwiecznił klasztor bernardynów. Ważne tu są detale, pomieszczenia pozostające z boku, które nie rzucają się w oczy jak korytarze, puste sale, sielskie sąsiedztwo poza murami. Każdy kadr jest dziełem kompletnym, którego tematem jest architektura i wywoływany przez nią nastrój. Fotografie z tej serii są stylistycznie różne od „typowych” dla Bułhaka zdjęć zabarwionych romantyzmem, wyczulonych na walory polskiego krajobrazu i architektury. Bułhak był bowiem zwolennikiem „fotografii ojczystej”. „Czułem – twierdził – że trzeba by opisywać nasze strony, nasz kraj, żeby uświadamiać sobie i przypominać innym te jakieś nienazwane, niedające się bliżej określić skarby, jakie się w nim kryją”.Maciej Cholewiński (Cytat za: Korespondencje. Sztuka nowoczesna i uniwersalizm, red. Jarosław Lubiak, Małgorzata Ludwisiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2012, s. 362).