Galeria fotograficzna

Na dzień otwarcia wystawy GALERIA WYMIANY. Organica (zapisy mechaniczno-biologiczne), 1958-2020 zaplanowany został koncert wirtuoza tuby, Zdzisława Piernika, i cykl działań performatywnych. Owe towarzyszące wystawie performanse zaprezentują: Aleksandra Borys, Cristina Ferreira, Sylwia Górak, Edka Jarząb, Magda Jędra i Joanna Pawlik. Artystki w ramach open call wybrało jury w składzie: Romuald Demidenko, Galeria WY, Magda Milewska, Anna Mituś, Anna Orlikowska, Katarzyna Słoboda oraz Konrad Smoleński.

Program performatywny WYMIANY:

⚫️ Magda Jędra, g. 13:00 – 21.00

Jędra wykorzysta metaforę reakcji ruchowych roślin na bodźce zewnętrzne oraz wszystkich tropizmów, które ten ruch opisują. Nie jest to wszakże prosta pogoń za światłem. Reagują one nie tylko na stopień nawodnienia, dostęp do składników odżywczych, ale także na uszkodzenia tkanek przez owady, zmianę relacji przestrzennych w środowisku lub tajemniczo zakodowane informacje przekazywane im przez inne rośliny. Performans nawiąże również do sytuacji ostatnich miesięcy, które - poza oczywistymi zagrożeniami i wynikającymi z tego trudnościami codziennego życia - pozbawiła tancerzy i performerów żywego kontaktu z widzami.

Magda Jędra - tancerka, performerka, choreografka. Współzałożycielka grupy Good Girl Killer, z którą od dłuższego już czasu tworzy spektakle wystawiane w przestrzeniach teatralnych, galeriach i przestrzeniach miejskich. Blisko jej do idei performansu i nurtu site-specific. Lubi przełamywać konwencje i posługiwać się jednocześnie odmiennymi stylistykami. Pierwszym założeniem w pracy nad spektaklem jest praca w procesie a najważniejszą motywacją szukanie specyficznej i właściwej jakości ruchu dla zbudowania wyrazistej wypowiedzi. Stworzyła kilka prac solowych, ale nade wszystko ceni sobie kontakt z innymi twórcami. Chętnie współpracuje z ludźmi, którzy zajmują się różnymi rzeczami, niekoniecznie należącymi do kategorii "sztuka". Ostatnia fascynacja to zioła, pąki i pędy. Próbuje rozpoznać to, co rośnie dookoła. Uważna konsumentka. Mieszka w Gdańsku na Wzgórzu Magellana.

⚫️ Edka Jarząb, g. 18.30

„Performans stanowi mikrotransmisję radiową, której źródłem jest ciało. Za pomocą transmiterów FM stworzy się jego rozszerzone pole obecności w krajobrazie falowym, możliwość podróży i ofiarowania. Jest to także próba przekazania zebranej w ciele energii słonecznej, transformująca napięcie na powierzchni skóry w dźwięk, rodzaj szumu, zakłócenia, ale też bezpośredniego widma energii. Nawiązując do akcji performatywnej z 8 marca 2019 podczas festiwalu HERDocs, chciałabym, aby transmisja odbyła się gościnnie w częstotliwości największego radia katolickiego w Polsce” - mówi Jarząb o swoim działaniu performatywnym.

Edka Jarząb - urodzona w 1983 r. artystka dźwiękowa, poetka i performerka. Uczyła się metody „głębokiego słuchania“ u awangardowej kompozytorki Pauline Oliveiros, indyjskiego systemu muzycznego hindustani raga w Waranasi w Indiach. Studiowała w Instytucie Sztuk Audiowizualnych UJ w Krakowie. Interesuje się ludzkim głosem, jako pomostem między sferą publiczną a prywatną, słuchaniem i improwizacją jako praktyką społecznego oporu. Inicjuje rozgrzewki dźwiękowe przed demonstracjami ulicznymi. Pisze i śpiewa piosenki, improwizuje i slamuje (wygrała m.in.: slam poetycji podczas festiwalu Warszawa czyta–Chamowo, poświęconego twórczości Mirona Białoszewskiego). Występowała na wielu festiwalach w kraju i za granicą (np.: Unsound w Krakowie czy Odratek w Londynie).

⚫️ Aleksandra Borys: The Dance of Earth&Human&Universe, g. 19.00

„The Dance of Earth&Human&Universe to eksperyment choreograficzny opierający się na złożoności zależności i współistnienia bytów. W mojej praktyce artystycznej zajmuję się ciałem i jego ruchem. Zakładam jednak, że otoczenie to przedłużenie ciała ludzkiego i vice versa. Ciało, z którym pracuję, to ciało ludzkie, ciało międzygatunkowe, ciało jako Ziemia, ciało jako Układ Słoneczny, ciało jako Wszechświat. Dlatego ruch w mojej praktyce nie jest produkowany przez, ale dzięki fizyczności mojego ciała jest on komunikowany i przekazywany. Ruch kieruje ciałem, a nie ciało ruchem – mówi Borys o swoim działaniu performatywnym.

Aleksandra Borys - pracuje w polu choreografii, ekologii i kosmologii. Praktyka artystki opiera się na badaniach relacji ciała człowieka do Ziemi i Wszechświata, zarówno na poziomie naukowym, jak i kulturowym. Pracuje głównie w Europie i Australii. W 2019 roku otrzymała Stypendium Twórcze Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego na realizację projektu choreograficznego re-Membering inspirowanego Kaszubskimi Kręgami Kamiennymi. W 2015 r. otrzymała Stypendium Badawcze Grażyny Kulczyk na badania z zakresu art and science. Master of Art and Science w Central Saint Martins/ Uniwersytecie Sztuki w Londynie oraz Bechelor Contemporary Dance na Uniwersytecie Sztuki Codarts w Rotterdamie.

⚫️ Sylwia Górak: Aria w masce – Can't breath, g. 19.30

"Aria w masce – Can't breath to vocal performance na żywo wykonywany w czarnej opasce na oczach, czarnych rękawiczkach i w czarnej masce (wymogi sanitarne z powodu pandemii). Zwykle wykonuję ten performans wokalny oparty na echolokacji i czterech oktawach. Z zasłoniętymi oczami i latarką na czole poszukuję centrum akustycznego danej sali, galerii lub innego akustycznego wnętrza. Obecnie performans wykonuję dodatkowo w masce, z całą zasłoniętą twarzą, przez co jakość wokalu jest interesująca jak nigdy! Performans ma wymiar polityczny, dotyczy afery „Can't breath" w USA, a także holokaustu dokonanego na zieleni i drzewach w Polsce. Wnosi też nową jakość do kontaktów międzyludzkich naszych czasów. Znaczenie akcji jest pojemne i wielowymiarowe - filozoficznie, ekologicznie i politycznie. Czy jesteśmy zniewoleni i pozbawieni głosu, możliwości autoekspresji? Aż za bardzo!" - mówi Górak o swoim działaniu.

Sylwia Górak - absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, dyplom z malarstwa i rysunku w zakresie performance w pracowni prof. Jarosława Kozłowskiego. Wielokrotna stypendystka m.in. Prohelvetia w Szwajcarii, CECArtsLink w Nowym Jorku czy Landeshauptstadt Kulturamt w Düsseldorfie. Laureatka Biennale Sztuki Młodych RYBIE OKO 5. Malarka i performerka, wokalistka, autorka Największego Zegara Słonecznego na świecie (urban-art) w Düsseldorfie. Artystka współpracuje z krajami byłej Jugosławii, gdzie uczestniczyła w ośmiu wystawach w muzeach i galeriach narodowych. Obecnie czynnie zajmuje się performansem akustycznym (dysponuje czterooktawową skalą głosu) i konceptualnym, który prezentuje na licznych festiwalach w Polsce, Austrii i Szwajcarii. W 2020 otrzymała stypendium Muzeum Susch Fundacji Grażyny Kulczyk.

⚫️ Joanna Pawlik: Schody, g. 20.00

„Problem niepełnosprawności stanowi poważne wyzwanie nie tylko dla każdego człowieka, ale także wyzwanie dla samej sztuki, która od wieków była oparta na pojęciu piękna i harmonii. Historia sztuki to między innymi narracja o dążeniu do doskonałości, o wizerunkach ciał bez skazy, idealnych i proporcjonalnych.

Schody to cykl performansów dokamerowych zapoczątkowanych w 2013 roku. Wspólnym mianownikiem kręconych w różnych miejscach prac – na klatkach schodowych, w parkach, nawet w kopalni – jest powtarzający się obraz mojej osoby pokonującej stopnie na jednej nodze. Dla osób mających problemy z poruszaniem się schody stanowią barierę utrudniającą kontakt z przestrzenią publiczną. Dla mnie są symbolem przeszkody w drodze na szczyt – fascynują mnie i budzą respekt. W ramach projektu Schody badam możliwości i ograniczenia ludzkiego ciała dotkniętego niepełnosprawnością. W serii filmów dokumentuję próby podjęcia zadania ekstremalnego: wspinaczki na szczyt w sytuacji ograniczeń fizycznych – braku kończyny. Każde z zarejestrowanych miejsc to inne wyzwanie, które łączy osoba wspinającej się oraz sposób pokonywania przeszkód – na rękach i jednej nodze” - mówi Pawlik o swoim działaniu.

Joanna Pawlik - absolwentka krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (studia na Wydziale Malarstwa w latach 1994 –1999, dyplom w pracowni prof. Leszka Misiaka), od 2018 roku doktor w dziedzinie sztuk plastycznych na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, fotografią oraz wideo. Jej twórczość oscyluje między zagadnieniami społecznych mechanizmów wykluczenia a osobistymi przestrzeniami odczuwania. Jest artystką skupiającą się na badaniu własnych emocji, odnajdywaniu porozumienia pomiędzy rolami artystki i matki, dla której własne doświadczenia i życie wewnętrzne stają się materiałami, z których buduje swoje projekty.

⚫️ Cristina Ferreira: Obce Ciało / A Foreign Body, g. 20.30

„Obce Ciało / A Foreign Body (performans, ok. 20 min, 2019) - wykład performatywny o znaczeniu tożsamości (między)narodowej, o roli adaptacji, tłumaczenia, rutyny i mimikry w codziennym życiu imigrantki oraz o powiązaniach między ciałem a językiem w kontekście ponadnarodowym. W jaki sposób ciało obcego odnosi się do środowiska gospodarza? Kiedy gość tak się zasymilował, że staje się hybrydą? Jak dotykać obcego ciała?” - mówi Ferreira o swoim działaniu.

Cristina Ferreira - pochodząca z Lizbony (Portugalia) artystka wizualna i performerka mieszka i pracuje w Poznaniu. Absolwentka Malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych w Lizbonie (2012) oraz Malarstwa na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu (2015). Pracuje nad tematami przesiedlenia, obcości, inności, wielokulturowości i wyobcowania, szczególnie przez performans, dźwięk i instalacji. Współtwórczyni portugalsko-polskiego programu rezydencyjnego „Unsolicited Works” (2017), rezydentka w Galerii Miejskiej BWA Bydgoszcz (2018), i część nomadycznej Galeria Sandra (Poznań 2019). Performerka w kontekście teatralnym i muzealnym (m.in. Scena Robocza, Malta Festival Poznań, CSW Toruń). Stypendystka i przyszła rezydentka w Kvost - Kunstverein Ost (Berlin, 2020/2021). Brała udział w wielu wystawach w Polsce i za granicą.

Koordynatorka z ramienia Muzeum Sztuki: Monika Wesołowska

Koordynatorzy z ramienia Stowarzyszenia Nowa Kultura i Edukacja: Joanna Szumacher-Strzemieczna i Piotr Strzemieczny