Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Zwid Puławski II przypomina archaiczny pług, drewniany obiekt pozornie rodem z wiejskiego obejścia lub gigantyczną procę. Po bliższym przyjrzeniu nabiera raczej cech narzędzia o nieznanej już dziś funkcji, pochodzącego z wyimaginowanego skansenu. Grubo ciosane drewno, do którego Bereś później dodawał polne kamienie, konopne sznury czy jutowe worki, stało się podstawowym materiałem dla rzeźb artysty już pod koniec lat 50. Tworzone w latach 60. Zwidy posiadały w intencji twórcy charakter duchowy: miały w nich tkwić moce przywołujące przeszłość, były rodzajem reliktu najważniejszych ludzkich wartości. Prace z tej serii wskazywały na siły utkwione w dawnych formach życia, ściśle łączących człowieka i ziemię-naturę, które współcześnie uległy zatraceniu, tym samym zubażając istotę człowieczeństwa. Zwidy, dla których przyroda była istotnym punktem odniesienia, artysta często eksponował w naturalnym krajobrazie lub przestrzeni miejskiej.

Ewa Gałązka (Cytat za: Abecadło, red. Jarosław Lubiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2010, s.nlb.[35])