Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Matrycą prac malarskich Andrzeja Czarnackiego są własności powierzchni płótna: jego napięcie oraz podatność na absorpcję materii malarskiej i łączenie się z innymi materiałami. Owe własności stają się punktem wyjścia dla inicjowanych przez artystę zmagań z iluzją, polegających na symulowaniu efektów wypukłości i wklęsłości płótna. Efekty te sugerują zdolność płótna do rozciągania się i fałdowania, „chwytania” przedmiotów, pęcznienia na kształt balonów, a także jego podatność na perforację. Formowana przez te własności głębia optyczna obrazów Czarnackiego jest przestrzenią dramatycznego zmagania się mnogości zorientowanych wielokierunkowo sił; napięcia między tymi siłami – nazywanymi przez artystę tendencjami bądź ogólniej skłonnościami – eksponowane są w sieci „wiązań” (niekiedy bardzo złożonej) przebiegających między kształtami. W niektórych pracach Czarnackiego zindywidualizowany charakter owych napięć sugerowany jest przez własności różnorodnych materiałów przyczepionych do ich powierzchni. Czarnacki pojmuje swoje „obrazy jako wiązania tensoryczne”; tworzą one – jak napisał artysta – „równowagę, albo dynamiczną relację pomiędzy siłami, które sprowokowane jedna przeciwko drugiej, tworzą rezultat, którym jest dzieło sztuki”.

Paweł Polit