Haroon Mirza
The Last Tape
| Datowanie: | 2010 |
| Technika: | rzeźba, instalacja dźwiękowa |
| Materiały: | drewno, papier, metal, folia, gramofon, płyta winylowa, części radioodbiornika, żarówka, silnik, kabel, odtwarzacz, wzmacniacz, lampa, materiały różne |
| Rozmiar: | wys. 168 cm, szer. 100 cm, głęb. 40 cm (po zmontowaniu) |
| Sposób nabycia: | zakup (dotacja MKiDN) |
| Data nabycia: | 25.09.2019 |
| Numer inwentarzowy: | MS/SN/R/620 |
Opis dzieła
W The Last Tape Haroon Mirza reinterpretuje jednoaktówkę Samuela Becketta Ostatnia taśma Krappa (1958). Bohater sztuki, Krapp, spogląda wstecz na wydarzenia ze swojego życia, nagrywane na taśmę w każde urodziny.
Film z tej inscenizacji dramatu Becketta pokazuje, jak aktor i muzyk Richard „Kid” Strange nagrywa niepublikowane wcześniej teksty Iana Curtisa na taśmę magnetyczną. Haroon Mirza rysuje paralelę pomiędzy Krappem (który „nie ma nic do powiedzenia, tylko umierające ja”) i frontmanem post-punkowego zespołu Joy Division. Strange łączy teksty i dźwięki tworzone przez towarzyszące im elementy rzeźbiarskie. Mrugający stroboskop jest aluzją do epilepsji Curtisa. Jednocześnie płyta zacina się na fragmencie utwóru Dead Souls, w którym Curtis śpiewa wers: They keep calling me (Oni ciągle mnie wzywają). Trudno pozbyć się wrażenia, że artysta odnosi się również do samobójczej śmierci wokalisty Joy Division.
Haroon Mirza traktuje meble, elektronikę i dźwięki jak materiał muzyczny i nie wprowadza rozróżnienia między kompozycją audio i wizualną: w procesie aranżacji każdy materiał ma znaczenie estetyczne.
Daniel Muzyczuk
Dzieła zakupione z programu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego "Narodowe kolekcje sztuki współczesnej" 2019
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.
