Czy widzenie byłoby możliwe bez pojęć i języka? Operacje symbolizowania, wiążące się z użyciem znaków mowy i pisma, nadają doświadczeniu zmysłowemu określoną strukturę, wyposażają je w wymiary czasowy i przestrzenny. Interpretując rzeczywistość, przykładamy do niej pojęcia, kojarzymy jej elementy z kategoriami i wyjaśniamy ją słowami. Język służy ponadto kodyfikowaniu obrazów, ustalaniu tego, co zostało na nich przedstawione. Taką rolę odgrywają tytuły dzieł sztuki czy podpisy zdjęć w przekazach medialnych.
Sztuka nowoczesna uwolniła wyrażenia językowe od ich tradycyjnych funkcji. Znaki pisma stały się pełnoprawnymi składnikami kompozycji abstrakcyjnych. Już w okresie historycznej awangardy tekst przestał pełnić rolę służebną wobec obrazu, stał się wobec niego autonomiczny i równoważny. Po II wojnie światowej sztuka neoawangardowa, posługując się tekstem lub mową, zaczęła ukazywać, w jaki sposób język koduje rzeczywistość. Eksperymentowała z formą zapisu znaków, by wytwarzać nowe znaczenia. W sztuce współczesnej pismo wykorzystywane jako forma odsyła do złożonych kontekstów społecznych i politycznych.
Kafelki
Lista
