Nowoczesność przekształciła ludzkie doświadczenie czasu – podzieliła je na fragmenty, przyspieszyła i podporządkowała rytmowi maszyn. Futuryzm i kubizm próbowały uchwycić tę nową rzeczywistość, starając się oddać ruch w statycznym obrazie lub pokazać wiele momentów jednocześnie. W XX wieku czas stał się nie tylko tematem, ale też tworzywem sztuki – kształtowanym przez rytm, powtórzenie i proces.
Ta część wystawy pokazuje, jak sztuka odpowiada na zmieniające się doświadczenie czasu i jak sama je przeobraża. W świecie, który przyspiesza i rozpada się na coraz mniejsze jednostki, artyści próbują czas spowolnić, rozciągnąć lub uczynić go odczuwalnym inaczej. By dać się zrozumieć, abstrakcyjny czas musi stać się widzialny. Dzięki rytmom, sekwencjom i działaniom trwającym w czasie artyści nadają mu formę i otwierają przed nami inne sposoby jego doświadczania.
Kafelki
Lista
