Jedną z kluczowych ideologii wpływających na projektowanie przestrzeni w pierwszych dekadach XX wieku stał się funkcjonalizm. Opierał się na prymacie funkcji danego obiektu nad jego formą. Zakładał, że racjonalnie zbudowany przedmiot posiada własne piękno niewymagające żadnych zbędnych ozdób. W tym duchu Katarzyna Kobro pisała o swoich abstrakcyjnych rzeźbach: „Zadaniem kompozycji przestrzennej jest kształtowanie form mających wyjście w życie. Kompozycja przestrzenna jest laboratoryjnym badaniem, decydującym o architekturze przyszłych miast”.
Nowoczesność bywa jednak oskarżana o bezduszność. Racjonalnie zaprojektowana przestrzeń może przecież stać się narzędziem opresji. Współczesne miasta to obszary o wysokiej gęstości zaludnienia i ograniczonej przestrzeni życiowej. Nowoczesność skupia więc w sobie z jednej strony marzenia o otoczeniu, które sprzyja rozwojowi, a z drugiej – koszmary związane z kompresją przestrzeni i ściskiem. Artyści zwracają uwagę, że te same humanistyczne założenia mogą posłużyć do zaprojektowania mieszkania, więzienia czy muru oddzielającego obywateli od niepożądanych obcych.
Kafelki
Lista
