Audio

Józef Robakowski pisał o „Żywej galerii”, filmie składkowym prezentującym środowisko neoawangardowe, w następujący sposób: „Wyznaczyłem sobie zadanie na tyle trudne, że nie musiało skończyć się wcale sukcesem. Zdawałem sobie sprawę z kosztów filmu i funkcji społecznej, jaką ma do spełnienia – odkryć za wszelką cenę mentalność aktualnie działających artystów, ujawnić ich świadomość artystyczną.”

Założenie to sprawiło, że film stał się jednocześnie manifestem pokolenia i unikalnym dokumentem ukazującym progresywną sztukę. Pierwotnie jednak film miał dotyczyć wyłącznie Muzeum Sztuki w Łodzi i artystów z nim związanych. Z finalnej wersji zostały jednak usunięte fragmenty dotyczące choćby Władysława Strzemińskiego, Katarzyny Kobro i Tadeusza Kantora. Ostatnio odnalezione taśmy pozwalają zrekonstruować pierwotny zamysł i staną się punktem wyjścia do dyskusji o filmie, jego realizacji i możliwości rozwoju tej koncepcji.