Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Na surrealistycznym płótnie obserwujemy metamorfozy. Ludzie stają się przedmiotami – albo meble uosabiają ludzi. W ten sposób artysta bada pożądanie, zduszone przez społeczne normy, które surrealiści, w tym Masson, odrzucali. Dlatego artysta odsłania ludzką seksualność i fizjologię. Przedstawienie nie jest dosłowne, a jednocześnie pozbawione wstydu i sugerujące przemoc. 

Efektem surrealistycznej metamorfozy są zaskakujące zestawienia – absurdalne i nieco żartobliwe, ale także budzące niepokój. Na wczesnych surrealistycznych obrazach André Massona trwa nieustanna przemiana form – z niedookreślonej masy wyłaniają się na przemian rośliny, zwierzęta, części ciała, przedmioty. Tak właśnie dzieje się w przypadku dziwnych tworów, które toczą rozmowę na tym obrazie. Ich wygląd sprawia, że zaciera się granica między człowiekiem a meblem.

Dlatego z jednej strony niepokoją uprzedmiotowieniem ludzkiego ciała, z drugiej personifikują meble – sugerują, że pod nieobecność właścicieli mogą one wieść nadrealne, tajemne życie. Surrealiści, a wśród nich Masson, pragnęli uwolnić się od krępujących norm społecznych, między innymi dlatego też nie stronili od zgorszenia. W tej pracy gorszący jest sposób ukazania ciała ludzkiego – chociaż daleki od dosłowności, nawiązuje do bezwstydnie ukazanej seksualności lub przedstawień wnętrzności, budząc skojarzenia z przemocą.

Anna Nawrot (Cytat za: Korespondencje. Sztuka nowoczesna i uniwersalizm, red. Jarosław Lubiak, Małgorzata Ludwisiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2012, s. 436).