Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Obiekt składa się ze słuchawek oraz ukrytych w rękawicach mikrofonów i czujników światła. Użytkownik instrumentu może zmieniać zestaw dźwięków, które do niego docierają. W warunkach kontroli wszystkich przejawów życia publicznego w socjalistycznej Polsce ta praca staje się wyrazem wiary w autonomię jednostki i narzędziem do jej częściowego osiągnięcia. Instrument został opracowany w Studiu Eksperymentalnym Polskiego Radia.

Opis kuratorski:

Instrument osobisty umożliwia przejęcie kontroli nad dźwiękami docierającymi z otoczenia. Umieszczony na czole mikrofon odbiera je i przekazuje do urządzenia filtrującego znajdującego się w dźwiękoszczelnych czaszach-słuchawkach. Urządzenie filtrujące z kolei sterowane jest dwoma fotoelementami umocowanymi do dłoni. Ruch dłoni reguluje dopływ światła do fotoelementów. Gdy dłonie są zamknięte, a fotoelementy nieoświetlone, urządzenie filtrujące blokuje dopływ bodźców, przez co w słuchawkach panuje cisza. Obrócenie dłoni wprost do światła wyłącza filtry i słychać wówczas wszystkie dźwięki otoczenia. Płynne gesty dłoni powodują efekt „glissando”. Instrument umożliwia autorowi osiągnięcie wirtuozerii. Instrument osobisty był przeznaczony do użytku własnego artysty (podobnie jak powstały wkrótce później Pojazd). Jego działanie zaprojektowane było na miarę techniki lat 60. XX wieku i ustroju politycznego w Polsce tego czasu. W przestrzeni kontrolowanej przez totalitarną władzę jedynym możliwym działaniem krytycznym była próba przejęcia kontroli nad odbieranymi przekazami. Publiczna wypowiedź czy rozmowa nie były możliwe – w odpowiedzi na brak wolności mówienia artysta proponuje osobistą wolność słyszenia. Jest to jeden z pierwszych instrumentów krytycznych; później Wodiczko zaprojektował również: „Pojazd dla bezdomnych" (1988-89), „Laskę tułacza" (1992), „Rzecznik obcego" (1993), „Egidę" (1998) i „Rozbroję" (2000). Znany jest również z projekcji w przestrzeniach publicznych, w których poruszał tematy dyskryminacji, wykluczenia i przemocy.

Maria Morzuch (Cytat za:„Abecadło", red. Jarosław Lubiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2010, s.nlb. [425])

Krzysztof Wodiczko to artysta i projektant. Wodiczko projektuje przyrządy pomagające komunikować się z innymi ludźmi. Wodiczko także projektuje przyrządy pomagające obserwować i odczuwać otoczenie.  Ten artysta interesuje się komunikacją. 

„Instrument osobisty” to przyrząd do słuchania dźwięków otoczenia. Dzieło Krzysztofa Wodiczki składa się z instrumentu,  14 fotografii ilustrujących sposób działania instrumentu oraz instrukcji użycia.  „Instrument” składa się z mikrofonu, dwóch dużych słuchawek i dwóch rękawiczek. Słuchawki są dźwiękoszczelne, pozwalają słyszeć tylko dźwięk przekazywany. One nie dopuszczają dźwięków z otoczenia. W słuchawkach jest też urządzenie filtrujące dźwięki. W rękawiczkach są czujniki światła. Te czujniki to fotoelementy. Wszystkie części „Instrumentu” są ze sobą połączone. 

Użytkownikiem  „Instrumentu” był artysta – Krzysztof Wodiczko. Wodiczko włożył słuchawki na uszy, założył rękawiczki a do czoła przypiął mikrofon. Mikrofon odbierał dźwięki z otoczenia. Za pomocą rękawiczek z czujnikami Wodiczko dopuszczał lub blokował dźwięki. Otwarte dłonie artysty przepuszczały dźwięki do słuchawek, zamknięte dłonie blokowały dźwięki. Kiedy Wodiczko zaciskał dłonie, na czujniki światła nie padało światło. Wtedy urządzenie filtrujące nie przepuszczało dźwięków i w słuchawkach była cisza. 

Artysta używając „Instrumentu osobistego” wybierał co chce słyszeć. Pozwalał pewnym dźwiękom docierać do swoich uszu, innym dźwiękom nie pozwalał docierać do swoich uszu. Wodiczko kontrolował dźwięki z otoczenia. 

Krzysztof Wodiczko stworzył „Instrument osobisty” w 1969 roku. Wtedy w Polsce panował komunizm. Władze państwa kontrolowały społeczeństwo. Władza silnie komunikowała swoją politykę. Artysta używając „Instrumentu osobistego” chciał mieć wpływ na to, co słyszy. To dzieło jest narzędziem pomagającym żyć w totalitarnym państwie. „Instrument” miał dać artyście wolność.  To wolność słyszenia. 

Autor skryptu: Agnieszka Wojciechowska-Sej

Krzysztof Wodiczko to artysta i projektant. Wodiczko projektuje przyrządy pomagające komunikować się z innymi ludźmi. Wodiczko także projektuje przyrządy pomagające obserwować i odczuwać otoczenie.  Ten artysta interesuje się komunikacją. 

„Instrument osobisty” to przyrząd do słuchania dźwięków otoczenia. Dzieło Krzysztofa Wodiczki składa się z instrumentu,  14 fotografii ilustrujących sposób działania instrumentu oraz instrukcji użycia.  „Instrument” składa się z mikrofonu, dwóch dużych słuchawek i dwóch rękawiczek. Słuchawki są dźwiękoszczelne, pozwalają słyszeć tylko dźwięk przekazywany. One nie dopuszczają dźwięków z otoczenia. W słuchawkach jest też urządzenie filtrujące dźwięki. W rękawiczkach są czujniki światła. Te czujniki to fotoelementy. Wszystkie części „Instrumentu” są ze sobą połączone. 

Użytkownikiem  „Instrumentu” był artysta – Krzysztof Wodiczko. Wodiczko włożył słuchawki na uszy, założył rękawiczki a do czoła przypiął mikrofon. Mikrofon odbierał dźwięki z otoczenia. Za pomocą rękawiczek z czujnikami Wodiczko dopuszczał lub blokował dźwięki. Otwarte dłonie artysty przepuszczały dźwięki do słuchawek, zamknięte dłonie blokowały dźwięki. Kiedy Wodiczko zaciskał dłonie, na czujniki światła nie padało światło. Wtedy urządzenie filtrujące nie przepuszczało dźwięków i w słuchawkach była cisza. 

Artysta używając „Instrumentu osobistego” wybierał co chce słyszeć. Pozwalał pewnym dźwiękom docierać do swoich uszu, innym dźwiękom nie pozwalał docierać do swoich uszu. Wodiczko kontrolował dźwięki z otoczenia. 

Krzysztof Wodiczko stworzył „Instrument osobisty” w 1969 roku. Wtedy w Polsce panował komunizm. Władze państwa kontrolowały społeczeństwo. Władza silnie komunikowała swoją politykę. Artysta używając „Instrumentu osobistego” chciał mieć wpływ na to, co słyszy. To dzieło jest narzędziem pomagającym żyć w totalitarnym państwie. „Instrument” miał dać artyście wolność.  To wolność słyszenia. 

Autor skryptu: Agnieszka Wojciechowska-Sej