Walka o widzialność stanowi nieodłączną część dążeń do równouprawnienia i jest formą sprzeciwu wobec dyskryminacji. Uwidacznianie grup i jednostek marginalizowanych przez władzę lub dominującą większość to jeden z głównych celów ruchów emancypacyjnych, rozwijających się od czasów XIX-wiecznych rewolucji.
To również rola sztuki zaangażowanej – sprzeciwiać się opresji i nierówności, dawać głos wykluczonym oraz budować przestrzenie oporu, solidarności i wspólnoty. W kanon historii sztuki wpisane są obrazy robotników, kobiet czy przedstawicieli dyskryminowanych mniejszości, odważnie ujawniających się w przestrzeni publicznej. Wierząc w sprawczą moc sztuki, twórcy i twórczynie poszukiwali nowych form realizmu. Wykorzystywali przestrzeń publiczną, np. ulicę, oraz popularne media, takie jak telewizja.
Jedną z najczęstszych strategii przetrwania i oporu wobec opresji było jednak nie ujawnianie się, lecz ukrywanie – pozostawanie poza zasięgiem wzroku, usuwanie się w cień. Dlatego katalog postaci i postaw prezentowanych w tej części wystawy musi pozostać niepełny. Pokazywane tu prace nie tylko walczą o widzialność, ale też chronią tych, którzy poszukują azylu.
Kafelki
Lista
