To, co pamiętamy, ma często swój początek w tym, co zobaczyliśmy. Jednocześnie to właśnie wzrok bywa pierwszym impulsem pamięci. Powidok – optyczny odcisk, który utrzymuje się po ustaniu bodźca wzrokowego – przypomina, że samo patrzenie zostawia ślad. Ten biologiczny zapis staje się metaforą działania pamięci: jako pozostałość, echo, zniekształcenie.
Artyści sięgają po świadectwo, fotografię i ruchomy obraz, by uchwycić to, co ulotne, i nadać kształt historiom indywidualnym oraz zbiorowym. Ich prace badają granice między wspomnieniem a zapisem, sferą prywatną a publiczną, obecnością a nieobecnością. Konfrontując się z traumą, rekonstruując zapomniane narracje lub dając świadectwo, przypominają, że pamiętanie to także forma ponownego widzenia. Obraz staje się nie tylko śladem przeszłości, lecz także narzędziem jej ciągłego wyobrażania.
Kafelki
Lista
