Film

Wystawa "Płonący dom. Wybór z kolekcji Antoine'a de Galberta" ("Burning House. Selection from the Antoine de Galbert's collection") pokazuje współczesne ogniska konfliktu w świecie oraz tragedie i historię XX wieku.

Wybrane dzieła są zapisem światowej polityki wrogości, przywołując obraz pożogi – jak po eksplozji bomby atomowej w Nagasaki czy po nocnych nalotach niemieckich w czasie II wojny światowej. Ta prezentacja fragmentu francuskiej kolekcji Antoine’a de Galberta to rejestracja amplitudy dziejów manifestujących się raz jako ponadosobowe monstrum historii, kiedy indziej zaś pod postacią portretów wiekowych twarzy, na których wyryty jest ślad doświadczeń pojedynczego życia.

"Płonący dom" stanowi swego rodzaju atlas reakcji artystów na konflikty, jakie miały miejsce w zeszłym stuleciu i w pierwszych dwóch dekadach XXI wieku. Daje wgląd w świat, w którym wojna i zniszczenie są nieustannie obecne i ciągle wymagają uwagi widzów. Prace Kadera Attia’y, Stéphane’a Mandelbauma, Gerharda Marxa, Miriam Cahn, Christera Strömholma czy Jacquesa Lizene’a to rejestracje okaleczeń, którym poddawane jest ciało człowieka podlegającego działaniu trybów historii. Estetycznemu osądowi poddano również obrazy zniszczenia, wśród których poczesne miejsce zajmuje atomowy grzyb. To on staje się symbolem niszczycielskiej mocy technologii. Jego przedstawienia ukazują Evariste Richer, Roman Cieślewicz, Albert De Hert oraz anonimowi reporterzy. W końcu oddzielną grupę tworzą wizerunki polityków, których decyzje sprowadzają chaos. To Hitler w kolażach Cieślewicza. To Nicolae i Elena Ceaușescu ukazani przez Iona Barladeanu. To portret Lenina trzymany w dłoniach robotnika. To Mao Zedong na plakatach sfotografowanych przez Alaina Bizosa. To w końcu namalowany przez Isaaca Azeya Otchere George W. Bush i ten sam przywódca w pracy Jonathana Horowitza.

Wystawa daje również wgląd w konwencje reprezentacji dramatów współczesnego świata, które obowiązują w mediach i odpowiedzialne są za ramy, w których konstruowany jest wojenny spektakl. Clemens von Wedemeyer wręcz wprowadza widza do środka opartego na green screenie studia telewizyjnego. Innym ujęciem tych prac jest ich somatyczny aspekt, który podkreśla praca Christiana Boltanskiego "Serce" z 2005 roku. Samotna żarówka w wyciemnionym pomieszczeniu zapala się i gaśnie w rytm bicia serca.

Antoine de Galbert w latach 2004–2018 tworzył w Paryżu niezwykłe miejsce – La Maison Rouge, które gościło wystawy zarówno historyczne, jak i współczesne, dając odwiedzającym możliwość poznawania różnorodnej sztuki – od europejskiej po południowoafrykańską. Antoine de Galbert jest również znanym kolekcjonerem. Wystawa w Muzeum Sztuki bazuje na jego zbiorach.