Romuald Kamil Witkowski

Malarz. Naukę malarstwa rozpoczął w 1899 roku w warszawskiej Szkole Rysunkowej. Następnie w latach 1901-1904 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod okiem Floriana Cynka, Józefa Unierzyskiego i symbolisty Jana Stanisławskiego. Artysta pozostawał wówczas pod wpływem stylistyki secesyjnej silnie obecnej w jego wczesnych, powstałych w tym okresie pracach. W 1904 roku wrócił do Warszawy, gdzie rok później po raz pierwszy zaprezentował swoje obrazy w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych. W kolejnych latach wystawiał je tam wielokrotnie. W latach 1912-1913 przebywał we Francji, odwiedzając m.in. Paryż. Po powrocie aktywnie działał w środowisku artystycznym. Od 1917 należał do grupy Plastycy Awangardowi, był też związany z Polskim Klubem Artystycznym. Dwa lata później został prezesem Klubu Futurystów, a w 1920 był obok Wacława Roguskiego, Szczęsnego Rutkowskiego, Wacława Wąsowicza, Jana Żyznowskiego i Jerzego Zaruby, współzałożycielem warszawskiej grupy Formistów. Zrzeszeni w niej artyści uważali formę za wartość w dziele nadrzędną. W tym okresie, pod wpływem twórczości Paul Cézanna oraz kubistów, malarstwo Witkowskiego stało się bardziej zgeometryzowane. W 1924 roku artysta dołączył do działającego od 1922 roku Stowarzyszenia Artystów Polskich „Rytm”, a w latach 30. należał również do Grupy Plastyków Nowoczesnych i grupy „Praesens”. Wykształcił wówczas indywidualny styl, w którym istotną rolę odgrywała syntetyczna zgeometryzowana forma, intensywna, często kontrastowa kolorystyka oraz impastowa faktura. Malował głównie martwe natury, pejzaże oraz portrety i akty, uprawiał także malarstwo ścienne.

Dorota Stolarska-Kultys