Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Praca wideo „Pink and White" wiąże ze sobą bogactwo odniesień zarówno do kontekstu współczesnego filmu eksperymentalnego oraz sztuki wideo, jak i do tradycji kina. Igor i Svetlana Kopystiansky wykorzystali w niej krótkie fragmenty istniejących dzieł filmowych, m.in. „Persony” Ingmara Bergmana i „Masculin Féminin” Jean-Luca Godarda, wobec których zastosowali zabieg podwojenia narracji – nałożenia na siebie tych samych fragmentów filmu w taki sposób, że każdy z fragmentów odtwarzany jest w przeciwnych kierunkach. Dzięki niemu, w każdej części pracy dochodzi do wyodrębnienia momentu narracji, w którym obraz nie jest podwojony. Jak skomentowali artyści swoją procedurę, „[w] rezultacie przez większość czasu obraz jest podwojony, ale w środku programu na 1/24 sekundy obrazy zlewają się ze sobą na w pojedynczej klatce. Ten moment jest zdeterminowany ruchem filmu w aparacie projekcyjnym”.

Fragmenty filmów ukazują gesty i czynności wykonywane przez postacie, takie jak zakładanie kapelusza i poprawianie włosów, otwieranie koperty z listem, czy pisanie na maszynie. Ich przetworzenie służy ukazaniu bogactwa znaczeniowego ruchomego obrazu. Uwieloznacznieniu narracji filmowej odpowiada ścieżka dźwiękowa będąca „kombinacją wypowiedzianych słów, fragmentów muzyki i hałasów. Dźwięki są całkowicie niezależne od obrazu, nie pozostają w bezpośredniej relacji z widocznymi zdarzeniami, i jeżeli powstaje jakiś związek między elementami wizualnymi i dźwiękowymi, jest on tylko przypadkowy”.

„Pink and White” ma związek z dwoma innymi pracami wideo-filmowymi Igora i Svetlany Kopystiansky: „Double Fiction" (2008) i „Fiction Double”(2008). W obu tych pracach dzieła filmowe – odpowiednio były to „Ptaki” Alfreda Hitchcocka i „Do utraty tchu” Jean-Luca Godarda – odtwarzane były w całości w obu kierunkach. Ich ścieżki dźwiękowe, w przeciwieństwie do „Pink and White”, przejęte zostały z oryginalnych filmów. John Hanhardt napisał o „Double Fiction”: „To dzieło o zadziwiającej prostocie i oryginalności przenosi meta-kinowy charakter prac takich artystów, jak Douglas Gordon i Stan Douglas, oraz sposób wykorzystania języka w pracach wideo Gary’ego Hilla, w złożoną dziedzinę narracji, opowiadania historii i percepcji”.

Paweł Polit

Dofinansowane przez Urząd Marszałkowski Województwa Łódzkiego.

Program rządowy Narodowa Kolekcja Sztuki Współczesnej. Rozwój kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi - etap XI.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury - państwowego funduszu celowego.