Wraz z wynalezieniem taśmy produkcyjnej ludzka praca uległa automatyzacji. Ciała robotników musiały się zsynchronizować z rytmem maszyny, a ich indywidualność zanikała w powtarzalności wykonywanych gestów. Sztuka modernistyczna, wierząc w utopię racjonalnego porządku, podporządkowywała ciało rytmowi pracy.
Współczesne późnokapitalistyczne cyfrowe systemy zarządzania pracą w podobny sposób usuwają z pola widzenia ludzką aktywność, zastępując ją logiką danych. Postęp – zamiast do wspólnoty i równości – prowadzi niejednokrotnie do wyzysku, niestabilności i dematerializacji pracy.
W sztuce byłego bloku wschodniego opór wobec złych warunków pracy wiązał się często z krytyką dominującego w kulturze wizualnej języka propagandy. Przybierał formy współpracy środowisk artystycznych z robotnikami, zainteresowania materialnością przemysłu i dokumentowania codzienności osób pracujących. Zarówno w ujęciu historycznym, jak i współcześnie praca znika także pod wpływem relacji władzy i płci. Ogromna jej część – opieka, troska, reprodukcja – nigdy nie została uznana. Pozostaje nieodpłatna i niewidzialna. Prezentowani twórcy i twórczynie poruszają również kwestię realiów ekonomicznych, w których funkcjonuje ich własna praca artystyczna.
Kafelki
Lista
