OKO I UCHO

Rozwojowi sztuki nowoczesnej towarzyszy idea odpowiedniości obrazu i dźwięku. Wiąże się ona z programem aktywizowania przez sztukę zdolności percepcyjnych człowieka oraz z dążeniem do osiągnięcia przez podmiot stanu jedności doświadczenia zmysłowego, który poszerza możliwości intelektualne.

Poszukiwania twórców nowoczesnych napędzała idea wykształcenia „szóstego zmysłu” – syntezy danych płynących z podstawowych zmysłów. Zadanie to wiąże się z nadawaniem dziełom sztuki charakteru intermedialnego, angażującego nie tylko zmysł wzroku, ale również słuchu. Zalążki tego rodzaju myślenia można rozpoznać w sztuce abstrakcyjnej, upatrującej w formach i kolorach odpowiedników tonów muzyki. Zjawisko synestezji stymuluje artystów do podejmowania prób przekładu obrazów na dźwięki i poszukiwania równoważności między nimi. Niektóre dzieła przybierają postać partytur utworów muzycznych, eksponując przy tym swoje aspekty wizualne. W innych fascynacja dźwiękiem prowadzi do jego uprzedmiotowienia. Współcześni artyści wykorzystują intermedialną składnię dzieła angażującego wzrok i słuch do komentowania aktualnych problemów społecznych i ekologicznych.