Karol Beyer

Fotograf, kolekcjoner, wynalazca i społecznik. Urodzony w Warszawie, syn znanej malarki Henryki Beyer z Minterów. Uczęszczał do Liceum Warszawskiego, a po jego zamknięciu przez władze carskie uczył się na technika w odlewni swego wuja. W 1844 roku wyjechał do Paryża, gdzie pogłębiał wiedzę na temat technik fotograficznych. Pierwsze dagerotypie wykonał jednak jeszcze przed wyjazdem. Po powrocie, w 1945 roku założył pierwszy zakład fotograficzny w Warszawie przy ulicy Senatorskiej. Wykonywał w nim przede wszystkim portrety, choć nie stronił też od innych tematów. Zajmował się fotografią naukową, dokumentował zbiory i kolekcje sztuki, interesowała go także architektura i pejzaż. W początkowej fazie działalności atelier powstały także pierwsze fotografie ukazujące widoki Warszawy, z czasem Beyer stał się jej kronikarzem ukazując na zdjęciach zarówno zabudowania, jak i życie codzienne miasta. Jednocześnie podróżował po kraju uwieczniając zabytki i ważne historycznie miejsca. Jako jeden z pierwszych w Polsce, w latach 60. XIX wieku zaczął także fotografować wydarzenia o znaczeniu politycznym i historycznym. Czyni go to jednym z pierwszych polskich autorów zaangażowanego fotoreportażu. Wykonane przez niego pośmiertne portrety pięciu demonstrantów poległych 27 lutego 1861 roku w pokojowej patriotycznej manifestacji zyskały status fotografii-symbolu i metafory cierpienia nardu Polskiego pod jarzmem caratu. W formie tableau były rozprowadzane po całym kraju stając się narzędziem antyrosyjskiej propagandy.       

Dorota Stolarska-Kultys