Liam Gillick

Brytyjski artysta multimedialny, teoretyk i kurator, mieszkający i pracujący w Nowym Jorku. W latach 1983-84 studiował w Hertfordshire College of Art, a następnie od 1984 roku do 1987 w Goldsmiths College w Londynie. Na początku lat 90. Gillick, wraz z Damienem Hirstem, Sarą Lucas i innymi studentami uczelni należał do grupy YBA (Young British Artists), która zdominowała londyńską scenę artystyczną. W 2002 roku wziął udział w swojej pierwszej dużej indywidualnej wystawie w Whitechapel Gallery w Londynie. W tym samym roku został nominowany do nagrody Turnera za sufitową ekspozycję złożoną z kolorowych tafli szkła i akrylu. Indywidualne pokazy jego prac miały miejsce w Museum of Contemporary Art w Chicago, Museum of Modern Art w Nowym Jorku i Tate w Londynie. Prace Gillicka znajdują się w wielu ważnych kolekcjach, m.in. w Centre Pompidou w Paryżu, Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku i Bilbao oraz Museum of Modern Art w Nowym Jorku.

Gillick jest często kojarzony z nurtem estetyki relacyjnej. Bada warunki produkcji, w tym sposób, w jaki funkcjonuje ona w postindustrialnym krajobrazie, przedmiotem jego zainteresowań są kwestie ekonomii, pracy i organizacji społecznej. Posługuje się estetyką i materiałami nawiązującymi do wnętrz korporacyjnych z lat 90-tych, takimi jak pleksi czy aluminium. Przekształcając je w minimalistyczne quasi-architektoniczne abstrakcyjne formy poddaje krytyce neoliberalną i korporacyjną estetykę automatyzacji i nieustającego rozwoju. Podejmuje się analizy ideologicznych systemów kontroli, które pojawiły się wraz z globalizacją i neoliberalizmem. Jego prace ukazują dysfunkcyjny charakter spuścizny modernistycznej.

Dorota Stolarska-Kultys