Edward Hartwig
Fotograf, twórca autorskiej koncepcji fotografiki. Urodziny w Moskwie, dzieciństwo spędził w Lublinie, gdzie uczęszczał do prywatnej szkoły malarstwa Henryka Wiercińskiego i pomagał ojcu, Ludwikowi Hartwigowi, w prowadzonym przez niego zakładzie fotograficznym. Swoją przyszłość wiązał z malarstwem, jednak na początku lat 30. XX wieku przejął po ojcu pracownię. Prowadził ją wraz z żoną Heleną – aktywną fotograficzką. W latach 1935–1937 przebywał w Wiedniu studiując w Graphisches Institut w pracowniach: Rudolfa Koppitza i Hansa Daimlera. Początkowo pozostawał pod wpływem twórczości Jana Bułhaka i innych twórców z kręgu Fotoklubu Wileńskiego. Jego nastrojowe zdjęcia, często spowitego mgłą, krajobrazu wpisywały się w program "fotografii ojczystej". Odwoływał się w nich do piktorializmu, uprawiał także tzw. techniki szlachetne, m.in. złotobrom. W 1938 roku wziął udział w "I Polskiej Wystawie Fotografii Ojczystej w Warszawie". Po II wojnie światowej przeniósł się do Warszawy, gdzie w 1946 roku został jednym z założycieli Polskiego Związku Artystów Fotografów. Po wojnie zainteresował się abstrakcją, którą starał się łączyć z surrealizmem, a później z symbolizmem i ekspresjonizmem. Z czasem stał się czołowym przedstawicielem realizmu socjalistycznego. Zawsze jednak poszukiwał nietypowych rozwiązań formalnych odwołując się często do tradycji malarskiej lub dążąc do abstrakcji poprzez stosowaną w fotografii graficyzację.
W 1988 roku jego prace zostały zaprezentowane na Houston Fotofest w Stanach Zjednoczonych, a w 1990 roku w ramach wystawy L'AnnÉe de l'Est w Musée de l'Elysée w Lozannie.
Dorota Stolarska-Kultys
